PIERWSZE CZYTANIE (Iz 63,16b-17. 19b; 64, 3-7)
Z Księgi proroka Izajasza.
Tyś, Panie, naszym ojcem,
„Odkupiciel nasz” to Twoje imię odwieczne.
Czemuż, o Panie, dozwalasz nam błądzić
z dala od Twoich dróg,
tak iż serce nasze staje się nieczułe
na bojaźń przed Tobą?
Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi
i na pokolenia Twojego dziedzictwa.
Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił,
przed Tobą skłębiłyby się góry.
Ani ucho nie słyszało,
ani oko nie widziało,
żeby jakiś bóg poza Tobą działał tyle
dla tego, co w nim pokłada ufność.
Wychodzisz naprzeciw tych,
co radośnie pełnią sprawiedliwość
i pamiętają o Twych drogach.
Oto Tyś zawrzał gniewem, żeśmy zgrzeszyli
przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani.
My wszyscy byliśmy skalani,
a wszystkie nasze dobre czyny
jak skrwawiona szmata.
My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście,
a nasze winy poniosły nas jak wicher.
Nikt nie wzywał Twojego imienia,
nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie.
Bo skryłeś Twoje oblicze przed nami
i oddałeś nas w moc naszej winy.
A jednak, Panie, Tyś naszym ojcem.
Myśmy gliną, a Ty naszym twórcą.
My wszyscy jesteśmy dziełem rąk Twoich.
DRUGIE CZYTANIE (1 Kor 1,3-9)
Z Pierwszego Listu świętego Pawła Apostoła do Koryntian.
Bracia:
Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa. Nieustannie dziękuję mojemu Bogu za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was, tak iż nie doznajecie braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego Jezusa Chrystusa. On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wierny jest Bóg, który powołał nas do wspólnoty z Synem swoim Jezusem Chrystusem, Panem naszym.
EWANGELIA (Mk 13,33-37)
Z Ewangelii według świętego Marka.
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie”.
MYŚLI:
Brzask roku kościelnego. Pierwsza niedziela Adwentu. Poprzez pieśni i liturgię błyszczy już gwiazdka Dzieciątka Jezus. A jednak wszystko rozpoczyna się z jakąś przejmującą grozą. Przyczyna tego bardzo prosta, mianowicie, byś się nie łudził fałszywą pewnością siebie. Albowiem to samo Dziecię, które kwili w stajni betlejemskiej, przyjdzie kiedyś przy końcu świata jako potężny Sędzia żywych i umarłych ! Ten drugi adwent – adwent oznacza przyjście Chrystusa – odbędzie się całkiem, całkiem inaczej, niż pierwszy w ziemi żydowskiej. Pismo św. maluje go w szczegółach.
“Z Bogiem” o. Atanazy Bierbaum OFM
Niech się także radują wszystkie drzewa leśne (Ps 96,12). Przyszedł po praz pierwszy i drzewa leśne się rozradowały. Przyjdzie na nowo sądzić ziemię (w. 13), i rozradują się ci, którzy uwierzyli w jego pierwsze przyjście, ponieważ przyszedł… On będzie sądził świat sprawiedliwie, z wiernością swą – narody. Czy sędzia będzie niesprawiedliwy, ponieważ ty taki jesteś? Ponieważ jesteś kłamcą, czy prawda nie będzie prawdomówna? Ale jeśli chcesz spotkać miłosiernego sędziego, bądź miłosierny, zanim nadejdzie. Przebacz, jeśli cię obrażono; oddaj dobra, które posiadasz w obfitości. A z czego dasz, jeśli nie z tego, co otrzymałeś od Niego? Jeśli dajesz ze swojego dobra, to oznaka hojności. Skoro dajesz, co otrzymałeś od Niego, to tylko zwrot. Cóż masz, czego byś nie otrzymał? (1Kor 4,7) Oto ofiary miłe Bogu: miłosierdzie, pokora, wdzięczność, pokój miłość. Jeśli je przynosimy, to z ufnością oczekujemy przyjścia sędziego, który będzie sądził świat sprawiedliwie, z wiernością swą – narody.
Św. Augustyn
Pan Jezus stawia w jednym rzędzie obżarstwo, pijaństwo i troski doczesne. Na ogół obżarstwo i pijaństwo traktujemy jako coś złego, ale trosk doczesnych już nie. Wręcz panuje przekonanie, że być zatroskanym o sprawy doczesne to coś godnego pochwały. I pewnie taka troska będzie często przejawem służby i miłości. Należy jednak zrównać ją z pijaństwem i obżarstwem, gdy zaczyna powodować “ociężałość serca”. Troska płynąca z miłości tego nie powoduje, bo owa “ociężałość” to właśnie brak miłości. Dlatego bądźmy czujni! Zwłaszcza gdy chodzi o przeżywanie troski. Można być źle, to znaczy egoistycznie zatroskanym. A to czyni nas niezdolnymi stanąć przed Synem Człowieczym.
Mieczysław Łusiak SJ
Jak więc mamy zachować czujność? Łatwo powiedzieć, że powinniśmy złożyć swoje troski na Pana, ale trudniej to wykonać. Dobrym sposobem na otrząśnięcie się z ociężałości jest stała pamięć o różnych dowodach Bożej opieki w naszym życiu. Może to wymagać od nas sporego wysiłku, ale wytrwała praktyka pomoże nam wyrobić w sobie postawę wdzięczności.
Przypomnij sobie różne sytuacje, w których ty sam lub ktoś bliski doświadczyliście Bożej opieki. Możesz na kartce wypisać wszystko to, za co jesteś Bogu wdzięczny, wszystkie Jego cuda, jakie widziałeś. Może to być coś bardzo prostego, jak na przykład: „Dziękuję Ci, Panie, za miłą wiadomość od przyjaciela, która dziś poprawiła mi humor”, „Dzięki Ci, Panie, za szczęśliwy powrót syna z wyprawy w góry” lub coś o wiele poważniejszego, jak: „Dzięki Ci, Panie, za to, że pomagasz mi przejść przez trudne chwile po utracie współmałżonka”. Następnie przez najbliższy tydzień odczytuj sobie głośno tę listę na modlitwie. To na pewno pomoże ci kształtować w sobie postawę wdzięczności.
Wdzięczność jest wspaniałą odtrutką na zbytnie przejmowanie się codziennymi troskami. Zamiast powodować ociężałość, czyni cię bardziej wyczulonym na Bożą dobroć. Widząc czarno na białym, jak wiele masz powodów do wdzięczności, zaczniesz otwierać się na Bożą obecność w twoim życiu. Może nawet część trosk okaże się zupełnie błaha?
“Słowo wśród nas”
