KATECHEZA NA DZIEŃ 9 LUTEGO 2022
Temat: Miłość i cześć oddawana rodzicom – IV przykazanie Boże.
W zeszycie:
Na podstawie wysłuchanej katechezy, napisz:
- Jakie są obowiązki rodziców.
- 2. Jakie są obowiązki dzieci.
- 3. Jakie są grzechy przeciw IV przykazaniu.
KATECHEZA NA DZIEŃ 8 LUTEGO 2022
Temat: Świętowanie dnia świętego – III przykazanie Boże.
W zeszycie:
- Grzechy przeciw III przykazaniu to:
- Wypisz święta nakazane.
Święta kościelne (learningapps.org)
W zeszycie:
Dlaczego mamy świętować niedzielę?
KATECHEZA NA DZIEŃ 1 LUTEGO 2022
Temat: Szacunek wobec imienia Bożego – II przykazanie Boże.
W zeszycie:
- Grzechy przeciw II przykazaniu to:
2. Napisz, o co modlisz się w Modlitwie Pańskiej, prosząc Boga „święć
się imię Twoje”
KATECHEZA NA DZIEŃ 1 LUTEGO 2022: ciąg dalszy I przykazania Bożego.
Temat: Wiara w jednego Boga – I przykazanie.
„Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią !Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył” (Wj 20,2-5).
Papież Franciszek podczas Mszy Świętej odprawionej w Domu
św. Marty 6 czerwca 2013 r. nauczał:
„Nie wystarczy powiedzieć: Ależ wierzę w Boga, Jedynego Pana. W porządku, ale jak to przeżywasz na drodze życia? Bo możemy
mówić: Pan jest Bogiem Jedynym i nie ma innego, a żyć tak, jakby nie był On jedynym Bogiem i mieć inne przedmioty kultu… Mamy
tu do czynienia z niebezpieczeństwem bałwochwalstwa, które przychodzi do nas wraz z duchem tego świata”.
Papież Franciszek zwraca uwagę na bardzo subtelne formy bałwochwalstwa, z którymi każdy z nas się spotyka i które trzeba dostrzec
i zniszczyć, aby iść jedyną drogą wierności Bogu.
„A wierność domaga się od nas wypędzenia bożków, ujawnienia ich, gdy są ukryte w naszej osobowości, w naszym sposobie życia.
Te bożki sprawiają, że nie jesteśmy wierni w miłości”.
1. Bałwochwalstwo.
„Bałwochwalstwo nie dotyczy tylko fałszywych kultów pogańskich. Pozostaje stałą pokusą wiary. Polega na ubóstwianiu tego co nie jest Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy człowiek czci i wielbi stworzenie zamiast Boga, bez względu na to, czy chodzi o innych
bogów czy o demony (na przykład satanizm), o władzę, przyjemność, rasę, przodków, państwo, pieniądze itd. «Nie możecie służyć Bogu i Mamonie» – mówi Jezus (Mt 6,24). Wielu męczenników poniosło śmierć za to, że nie oddawało czci «Bestii», odmawiając nawet udawania kultu” (KKK 2113).
2. Zabobon.
„Zabobon jest wypaczeniem postawy religijnej oraz praktyk, jakie ona nakłada. Może on także dotyczyć kultu, który oddajemy prawdziwemu Bogu, na przykład, gdy przypisuje się jakieś magiczne znaczenie pewnym praktykom, nawet uprawnionym lub koniecznym. Popaść w zabobon – oznacza wiązać skuteczność modlitw lub znaków sakramentalnych jedynie z ich wymiarem materialnym, z pominięciem dyspozycji wewnętrznych, jakie one wymagają” (KKK 2111).
3. Wróżbiarstwo.
„Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość. Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska
jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu” (KKK 2116).
4. Magia.
„Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności. (…) Jest również naganne noszenie amuletów” (KKK 2117).
5. Bezbożność i ateizm.
„Pierwsze przykazanie Boże potępia grzechy bezbożności, do których należą przede wszystkim: kuszenie Boga w słowach i czynach,
świętokradztwo i symonia” (KKK 2118).
„Kuszenie Boga polega na wystawianiu na próbę – w słowach lub uczynkach – Jego dobroci i wszechmocy. (…) rani szacunek i zaufanie, jakie należą się naszemu Stwórcy i Panu” (KKK 2119).
„Świętokradztwo polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu sakramentów i innych czynności liturgicznych, jak również
osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu. Świętokradztwo jest grzechem ciężkim” (KKK 2120).
„Symonia jest określana jako nabywanie lub sprzedawanie rzeczywistości
duchowych” (KKK 2121).
„Ateizm, odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem przeciw pierwszemu przykazaniu” (KKK 2140).
W ZESZYCIE:
Napisz:
2. Jakie są grzechy przeciw I przykazaniu
3. W jaki sposób możemy oddawać cześć Panu Bogu i Jemu służyć.
KATECHEZA NA DZIEŃ 5 STYCZNIA 2022
Temat: Dar przywracania pokoju miedzy Bogiem a ludźmi – sakrament kapłaństwa.
- Posłuchajcie bardzo dziwnego opowiadania. Działo się to w pewnym państwie, którego nazwy nikt nie pamięta. Budził się dzień. Jak zwykle wzeszło słońce, ptaki zaczęły swoje ranne trele. Ale stało się cos dziwnego. Tego dnia wielu ludzi zaspało. Spóźnieni wychodzili do pracy i do szkół. Uświadomili sobie, że tego ranka nie obudziły ich kościelne dzwony. Zastanawiali się, co się stało. W drodze do pracy dowiedzieli się, że w żadnym kościele nie ma księży. Wielu ludzi nie chodziło do kościoła, ale taka „afera” zaskoczyła wszystkich. Nawet ci, którzy często brzydko mówili o kapłanach zaczęli zastanawiać się, co teraz będzie.
- A co ma być, normalnie – powiedział ktoś
- Jak to normalnie? Czy pan wie, co robią księża, jakie są zadania kapłanów?
I wszyscy zaczęli się przekrzykiwać. Każdy coś dorzucał. Okazało się, że kapłan jest bardzo potrzebny, że bez niego ludzie nie mogą się obyć.
| Rozwinięcie | “Każdy (…) kapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć z tymi, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien jak za lud, tak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga” Hbr 5,1-4 W tych paru słowach autor listu do Hebrajczyków opisał istotę kapłaństwa. Przeanalizujmy go:
Można dokonać pewnego uproszczenia by wskazać tok dzisiejszych zajęć:
Kim jest kapłan? Czym jest to powołanie? To pragnienie naśladowania Chrystusa w konkretnej funkcji i stanie życia. To podjęcie decyzji o rezygnacji z części możliwości by w pełni służyć Bogu i ludziom. Po święceniach kapłan to sługa i naśladowca Chrystusa, który spełnia swe posłannictwo i życie w służbie dla wspólnoty wierzących – Kościoła. Nie może on się ożenić czy mieć dzieci, podlega celibatowi. Jakie są zadania kapłana?
Zadania różnią się w zależności od stopnia kapłaństwa: diakon, prezbiter, biskup.
Kapłanem się jest do końca życia. Nawet jeżeli ktoś rezygnuje lub zostaje wydalony lub zwolniony ze stanu kapłańskiego nigdy nie będzie “świeckim”. Dzieje się tak dlatego, bo kapłaństwo wyciska niezatarte znamię na duszy człowieka. “Komu więcej dano od tego więcej wymagać się będzie” – wg tych słów patrzy się na kapłana. To w części słuszne ale i momentami krzywdzące. Dlaczego słuszne? Bo każdy kto zdecydował się na przyjęcie święceń kapłańskich przeszedł pewną formację intelektualną i duchową. Pozwoliło mu to na podjęcie właściwych decyzji oraz upoważnia do tego by wymagać od niego więcej. Dlaczego krzywdzące? Bo często staje się tylko formą wymagania od księdza a odwracania uwagi od swego postępowania. Bo nakłada się na kapłana ciężary, których samemu nie chce się nosić. zapominając przy tym, że jest on człowiekiem takim jak inni. Jak zostać kapłanem? Jedynym kapłanem jest Chrystus – inni mają tylko udział w Jego posłudze jednania ludzi z Bogiem. CHRYSTUS JEST I KAPŁANEM I OFIARĄ, KTóRĄ SKŁADA OJCU. Wszyscy inni kapłani składają w darze Bogu ofiarę Chrystusa. Kto może zostać księdzem?
Stopnie kapłaństwa
Kto udziela kapłaństwa? Skutki sakramentu kapłaństwa.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Patrząc na kolejnego księdza w swojej parafii pomyśl, że to człowiek taki sam jak ty. Nie jest kimś idealnym chociaż jest zobowiązany by starać się takim być. Nie jest jednak to coś co nie dotyczy także ciebie, prawda? Tak jak każdy z nas, potrzebuje on modlitwy za siebie. Można się czasem spotkać z takim stwierdzeniem: “spotykasz takich kapłanów za jakich się modlisz ;)”. Zadaniem kapłanów jest służba ludziom, jednak jak mówi ewangelia “godny jest robotnik swojej zapłaty”. Inaczej rzecz ujmując za każdą pracę należy się odpłata. Także za pracę księdza. Nie jest to jednak chwila na te rozważanie. |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Notatka w zeszycie | W Kościele są trzy stopnie kapłaństwa, sakramentu który ma służyć wspólnocie Kościoła. Są to: diakonat, prezbiterat i biskupstwo, których udzielają biskupi jako następcy Apostołów. Jest to tak zwane kapłaństwo sakramentalne lub urzędowe. Obok niego istnieje także kapłaństwo powszechne, właściwe każdemu ochrzczonemu. |
KATECHEZA NA DZIEŃ 4 STYCZNIA 2022
Temat: Dar umocnienia w cierpieniu – namaszczenie chorych.
Cel sakramentów uzdrowienia
Sakramenty uzdrowienia: spowiedź i namaszczenie chorych są sakramentami pomocy cierpiącym na duszy i ciele. Są prośbą skierowaną do Boga o pomoc i miłosierdzie wobec nieszczęścia i cierpienia z jakimi się człowiek spotyka.
Bóg chce szczęścia człowieka i tego by był zdrowy, cały – na duszy i ciele. W czasie swej ziemskiej wędrówki Jezus wielokrotnie uzdrawiał zdjęty litością nad ludzką niedolą. W ewangeliach znajduje się wiele opisów takich wydarzeń, by wspomnieć tylko paralityka, trędowatych, ślepych i głuchych, kobietę cierpiącą wiele lat na krwotok, czy wreszcie Łazarza, który zachorował i umarł, a Jezus przywrócił go do życia.
Z jednej strony Jezus chce uzdrowić każdego, z drugiej strony namawia nas byśmy nosili swój krzyż, gdyż tylko on nas może doprowadzić do zbawienia. Warto więc zwrócić uwagę, że zdrowie mimo iż jest wartością wysoką, nie jest najważniejszą. Przed zdrowiem ważniejsze jest zbawienie – życie wieczne(!).
Powiedz to tym, którzy cierpią codziennie… nie zawsze Bóg chce takiej ofiary, trzeba się nauczyć prosić Go o pomoc. Co nam więc pozostaje? Namaszczenie!
Cel i przebieg namaszczenia chorych
Namaszczenie chorych w swej formie zbliżone jest do praktyk leczniczych stosowanych w czasach Jezusa. Ranę polewano winem i oliwą oraz bandażowano wspierając chorego modlitwą i opieką. Podobnie i tutaj materią tego sakramentu jest olej chorych, którym namaszcza się godne miejsce na ciele i zanosi się prośbę do Boga o przywrócenie zdrowia.
Doskonale pisze o tym św. Jakub w swoim liście: “Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).
Kto i komu udziela się namaszczenia chorych?
Każdy sakrament jest darem dla żywych! Nie udziela się żadnego sakramentu umarłym, bo nie jest im już potrzebny. Do niedawna panowało przekonanie, że sakrament namaszczenia to “ostatnie” namaszczenie, przygotowujące na śmierć i udzielane umierającym lub świeżo umarłym. W rzeczywistości udziela się tego sakramentu każdemu, kto jest chory, stary i niedołężny lub przygotowujący się do niebezpiecznych zabiegów. Można go przyjąć tyle razy ile jest potrzeba(!) – nie ma tu ograniczeń.
Ważnie udziela tego sakramentu tylko kapłan (prezbiter lub biskup).
Skutki namaszczenia
Skutkami tego sakramentu są:
- Łaska umocnienia w znoszeniu swego cierpienia i choroby
- Odpuszczenie grzechów
- Głębsze zjednoczenie z ofiarą krzyżową Jezusa Chrystusa
- Poprzez współudział w męce Chrystusa wysłużenie dóbr duchowych dla Kościoła
- Powrót sił i zdrowia
- Przygotowanie na przejście przez śmierć
Zakończenie
Każdy chory może prosić Boga o zdrowie duszy i ciała. W Kościele istnieją sakramenty, które służą temu celowi: spowiedź oraz namaszczenie chorych. Są to sakramenty wielokrotnego użytku (: dostępne za darmo dla potrzebujących. Wierząc, że Bóg nie chce naszego nieszczęścia i zguby mamy nadzieję, że udzieli On nam łaski zdrowia, gdy będziemy Go o to prosili. Szafarzami tych sakramentów są kapłani, bo to oni kontynuują posługę samego Jezusa oraz Jego uczniów.
W zeszycie:
- Odpowiedz na poniższe pytania.
Pytania kontrolne:
- Do jakiej grupy sakramentów należy sakrament namaszczenia chorych?
- Komu udziela się tego sakramentu i w jakim celu?
- Jakie są skutki namaszczenia chorych?
- Co jest materią namaszczenia? (czym się dokonuje tego sakramentu?)
- Kto może udzielać namaszczenia?
- Ile razy w życiu można przyjąć ten sakrament?
- Czy namaszcza się dopiero co umarłych?
- Czy sakrament namaszczenia to inaczej ostatnie namaszczenie?
2. Jak przygotować mieszkanie do udzielenia tego sakramentu i jka mają się zachować domownicy chorego.
Pomoce
* (…) oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Ufaj, synu! Odpuszczają ci się twoje grzechy». Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: On bluźni. A Jezus, znając ich myśli, rzekł: «Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: “Odpuszczają ci się twoje grzechy”, czy też powiedzieć: “Wstań i chodź!” Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!» On wstał i poszedł do domu. A tłumy ogarnął lęk na ten widok, i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom. Mt 9,1-8
KKK o skutkach sakramentu namaszczenia
1520 Szczególny dar Ducha Świętego. Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości. Ta łaska jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią 114 . Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża 115 . ponadto, “jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,15) 116 .
1521 Zjednoczenie z męką Chrystusa. Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Jest on w pewien sposób konsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierci Zbawiciela. Cierpienie – następstwo grzechu pierworodnego – otrzymuje nowe znaczenie: staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa.
1522 Łaska eklezjalna. Chorzy, którzy przyjmują ten sakrament, “łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzają dobra Ludowi Bożemu” 117 . Celebrując ten sakrament, Kościół w komunii świętych wstawia się w intencji chorego. Ze swej strony chory przez łaskę tego sakramentu przyczynia się do uświęcenia Kościoła i do dobra wszystkich ludzi, dla których Kościół cierpi i ofiaruje się przez Chrystusa Bogu Ojcu.
1523 Przygotowanie do ostatniego przejścia. Jeśli sakrament namaszczenia chorych udzielany jest wszystkim, którzy cierpią z powodu ciężkiej choroby i niedołęstwa, to tym bardziej jest on przeznaczony dla tych, którzy zbliżają się do kresu życia 118 , tak że nazywano go również sacramentum exeuntium 119 , “sakramentem odchodzących”. Namaszczenie chorych dopełnia rozpoczęte przez chrzest dzieło naszego upodobnienia się do misterium Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Jest ono ostatnie w szeregu świętych namaszczeń, które wyznaczają etapy życia chrześcijanina: namaszczenie przy chrzcie wycisnęło na nas pieczęć nowego życia; namaszczenie przy bierzmowaniu umocniło nas do życiowej walki. To ostatnie namaszczenie otacza koniec naszego ziemskiego życia jakby ochroną, zabezpieczającą nas na ostatnią walkę przed wejściem do domu Ojca 120 .
KATECHEZA NA DZIEŃ 21 i 22 GRUDNIA 2021
Temat: Tajemnica Eucharystii.
Obejrzyj:
W zeszycie:
21 grudnia:
Na podstawie widowiska napisz co Maryja mówi o Liturgii Słowa.
22 grudnia:
Na podstawie widowiska napisz co dzieje się pod znakami w czasie Liturgii Eucharystycznej.
11 maj 2021 r. – wtorek
Temat: Kościół w Polsce św. Jadwiga.
Świętość – to przymiot Boga, który wynosi Go ponad wszelkie
stworzenie i udziela się człowiekowi przez łaskę.
Wielu Polaków zapisało się w historii naszego narodu, jako niezwykli
patrioci, oddani sprawom Ojczyzny, pełni odwagi, wiary i miło-
ści. Do takich postaci należy św. Królowa Jadwiga.
Święta Jadwiga, córka Ludwika Węgierskiego Andegawena
i Elżbiety, księżniczki bośniackiej, urodziła się na Węgrzech w lutym
1374 r. Po śmierci króla Ludwika, na prośbę dostojników polskich,
matka przeznaczyła Jadwigę na tron polski. 16 października 1384 r.
Jadwiga została ukoronowana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego
Bodzankę.
Wielki Książę Litwy, Jagiełło, który ubiegał się o rękę Jadwigi, obiecał,
że przyjmie chrzest razem ze swoim narodem i przyłączy Litwę
do Korony. Dla dobra narodu i Kościoła młodociana królowa poślubiła
Jagiełłę w 1386 r.
Jadwiga kochała Chrystusa i Jego Kościół. Świadoma swego
posłannictwa wspierała głoszenie Ewangelii, troszczyła się o rozwój
kultu Bożego i jedność chrześcijan. Przyspieszyła ustanowienie diecezji
wileńskiej. W Pradze założyła przy uniwersytecie bursę dla Litwinów
przygotowujących się do ewangelizacji Litwy. W 1397 r. otrzymała,
od papieża Bonifacego IX, zgodę na otwarcie Wydziału Teologicznego
na uniwersytecie w Krakowie. Poprzez swój zapis w testamencie królowa
przyczyniła się do odnowienia tegoż uniwersytetu, zwanego odtąd
Jagiellońskim.
Jako pokorna służebnica Boga, pełna roztropności i mądrości, słu-
żyła ziemskiemu Królestwu Chrystusa. Dla chorych zakładała szpitale,
biednym nie szczędziła pomocy. Głębia jej życia wewnętrznego znajdowała
wyraz w ofiarnej służbie każdemu potrzebującemu. Była przykładem
harmonii modlitwy i czynu.
Długo oczekiwała na dar macierzyństwa. Mając 25 lat, wkrótce
po urodzeniu córki i jej śmierci, zmarła 17 lipca 1399 r. Nazywana jest
matką swojego ludu i Matką Narodów.
Jan Paweł II kanonizował królową Jadwigę na krakowskich Błoniach
8 czerwca 1997 r. Była to pierwsza w dziejach kanonizacja
na ziemi polskiej .
Rok później na spotkaniu z pielgrzymami Archidiecezji Krakowskiej,
którzy udali się do Rzymu z pielgrzymką w I rocznicę jej kanonizacji,
papież Jan Paweł II modlił się:
„Święta nasza Królowo Jadwigo, ucz nas dzisiaj – na progu trzeciego
tysiąclecia – tej mądrości i tej miłości, którą uczyniłaś drogą swojej
świętości. Zaprowadź nas Jadwigo, przed wawelski krucyfiks, abyśmy
jak ty poznali, co znaczy miłować czynem i prawdą, i co znaczy być
prawdziwie wolnym” (por. http://upjp2.edu.pl/strona/lwvezzv8zk).
Św. Królowa Jadwiga niewątpliwie była wyjątkową kobietą, potrafiła
dzielnie wypełniać swoje powołanie. Pismo Święte podaje przykład
dzielnej kobiety.
W zeszycie:
Jadwiga jest matką chrzestną Litwy.
Jadwiga jest matką nauki polskiej.
Jadwiga jest matką Polaków.
Jadwiga jest wierną córką Kościoła.
Św. Królowa Jadwiga zapisała się w historii naszego narodu jako
niezwykła patriotka, oddana sprawom Ojczyzny, pełna odwagi, wiary
i miłości.
Napisz, w jaki sposób możemy naśladować św. Królową Jadwigę.
12 maj 2021 r. – środa
Temat: Wysiłki na rzecz jedności Kościoła – Unia Brzeska.
Jednym z rozłamów w Kościele katolickim była schizma wschodnia
– 1054 r., w wyniku, której powstał Kościół prawosławny. U podstaw
tego podziału leżały głębokie różnice między kulturą chrześcijańskiego
Wschodu i Zachodu. Wschód zakwestionował wówczas
posłannictwo papieża, jako najwyższego autorytetu w sprawach
wiary i dyscypliny kościelnej. W październiku 1596 r. na synodzie
w Brześciu nad Bugiem został zawarty układ między Kościołem
katolickim a Kościołem prawosławnym. Część duchownych prawosławnych
uznała prymat papieża, przyjęła dogmaty katolickie, zachowując
bizantyjski ryt liturgiczny i podpisali tzw. Unię z Kościołem katolickim.
Powstał Kościół unicki, który jest częścią Kościoła katolickiego
w obrządku greckim. Nowy Kościół miał zwolenników przede wszystkim
na wschodnich ziemiach dawnej Rzeczypospolitej, ale początkowo
nie cieszył się zbyt dużym uznaniem. Następstwem Unii Brzeskiej
był podział społeczności prawosławnej na zwolenników unii – unitów
i przeciwników – dyzunitów.
Katechizm Kościoła Katolickiego przypomina, że:
„Jedyny Kościół Chrystusowy, który wyznajemy w Symbolu wiary,
jako jeden, święty, powszechny i apostolski… trwa w Kościele
powszechnym, rządzonym przez następcę Piotra oraz biskupów
pozostających z nim we wspólnocie, choć i poza jego organizmem
znajdują się liczne pierwiastki uświęcenia i prawdy” (KKK 870).
„Do tej katolickiej jedności Ludu Bożego… powołani są wszyscy
ludzie. Należą lub są jej przyporządkowani zarówno wierni katolicy,
jak inni wierzący w Chrystusa, jak wreszcie wszyscy w ogóle ludzie,
z łaski Bożej powołani do zbawienia” (KKK 836).
W zeszycie:
Troska o jedność chrześcijan wynika z samej istoty chrześcijaństwa.
Chrystus przez sakrament chrztu włączył nas we wspólnotę
Kościoła. Nieustannie troszczy się On o nasz rozwój duchowy, karmiąc
nas swoim słowem i Ciałem. Pragnie, aby wszyscy chrześcijanie tworzyli
jedną, miłującą się rodzinę Bożą. Każdego z nas obdarzył osobistymi
darami, które powinniśmy rozwijać dla dobra całego Kościo-
ła, a zwłaszcza jego jedności. Podstawą jedności Kościoła jest miłość.
Miłujący się chrześcijanie trwają w łączności z Bogiem i między sobą.
Doskonale zrozumieli to chrześcijanie Kościołów wschodnich, uznając
dogmatykę i jurysdykcję Kościoła rzymskokatolickiego, w tym prymat
papieża. Tworzą oni Kościół unicki, który jest częścią Kościoła katolickiego
w obrządku greckim, tzw. grekokatolicy.
4 maj 2021 r. – wtorek
Temat: Utracona jedność – ojcowie reformacji.
Reformacja – ruch mający na celu odnowę chrześcijaństwa.
Był reakcją na negatywne zjawiska, które miały miejsce w katolickiej
hierarchii kościelnej, a także były opozycją dla katolickiej doktryny
dogmatycznej.
Pismo Święte wskazuje drogę, jaką powinien kierować się Kościół:
„Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie
tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy
Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście
bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże
Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale”
(Kol 3,1-4).
„Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie
się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas” (Flp 3,17).
Powstanie i rozwój reformacji były wynikiem kryzysu w Kościele
katolickim i coraz większego niezadowolenia jego wyznawców.
Za początek reformacji uznaje się wystąpienie Marcina Lutra, który
w 1517 r. ogłosił, w Witenberdze, 95 tez potępiających praktyki sprzedawania odpustów, w późniejszych wystąpieniach opowiedział się
przeciwko władzy papieża nad Kościołem, ślubom zakonnym, głosił
konieczność uznawania Biblii za jedyne źródło wiary, z sakramentów
uznawał jedynie chrzest i Komunię Świętą. Pomimo potępienia
jego poglądów przez papieża zyskał dużą popularność wśród społeczeństwa niezadowolonego z polityki Kościoła. Reformacja dotarła
do innych państw europejskich, w których także występowali ze swoimi
poglądami inni reformatorzy: Jan Kalwin, Urlich Zwingli w Szwajcarii,
co doprowadziło do powstania niezależnych od Kościoła katolickiego
wyznań: luteranizmu, kalwinizmu, anglikanizmu, który powstał
w Anglii w 1534 r., w wyniku zerwania króla Henryka VIII z Rzymem
i ogłoszenia się przez niego głową, niezależnego od Stolicy apostolskiej,
Kościoła anglikańskiego.
1. Luteranizm – 1517 r., jego twórcą był Marcin Luter, za jedyną
podstawę przyjęto Pismo Święte, dwa sakramenty (komunia, chrzest),
głośne czytanie Biblii, śpiewanie psalmów, Kościół instytucją tanią,
liturgia w języku narodowym, komunia pod dwiema postaciami
(chleb i wino). Zanegował nieomylność papieża, sakrament spowiedzi
oraz płatne odpusty (co przysporzyło mu wielu potężnych przeciwników
w postaci np. Inkwizycji). Zniósł również celibat.
2. Anglikanizm – 1534 r., jego formalnym założycielem był Henryk
VIII, który zerwał związki z Rzymem kiedy papież odmówił zgody
na unieważnienie jego małżeństwa z Katarzyną Aragońską. Dokonał
aktu supremacji – ustanawiając siebie, jako ziemską głowę Kościo-
ła w Anglii. Henryk VIII rozwiązał zakony, znacjonalizował dobra
kościelne, zniósł przymusowy celibat duchownych. Wprowadził liturgię
w języku angielskim oraz komunię pod dwiema postaciami.
3. Kalwinizm (ewangelicyzm reformowany) – 1536 r., jego twórcą
był, między innymi, Jan Kalwin i Huldrych Zwingli. U jego podstaw
leżało przekonanie, że Bóg jednych obdarza łaską konieczną do zbawienia, drugich nie (teoria predestynacji). Proste, cnotliwe życie,
powodzenie w życiu doczesnym, powaga, rezygnacja z przyjemności,
oddalających od Boga, miały świadczyć o tym, iż Bóg predestynował
dane osoby do zbawienia. Człowiek sam nie mógł osiągnąć zbawienia,
mógł tylko sprawiać wrażenie, że taka jest boska wola. Gmina kalwiń-
ska ma charakter demokratyczny (starsi zboru, pastorzy).
Wyznawców powstających nurtów reformacji nazywano protestantami.
Oprócz rozłamu w Kościele katolickim, podziału Europy
na tle wyznaniowym oraz wojen religijnych reformacja miała również
pozytywne skutki. Dała impuls do podjęcia działań na rzecz reformy
Kościoła – Sobór Trydencki. Protestanci wprowadzili do liturgii
języki narodowe, zaczęli tłumaczyć z języka łacińskiego Pismo Święte,
co z kolei przyczyniło się do rozkwitu kultur narodowych, rozwijało
się szkolnictwo, szerzono idee tolerancji religijnej.
Wiek XX i XXI to czasy szczególnego dążenia do pierwotnej jedności
Kościoła. Wiele uwagi poświęca się ruchowi ekumenicznemu.
Mówi o tym „Dekret o ekumenizmie” Soboru Watykańskiego II:
„Przez «Ruch ekumeniczny» rozumie się działalność oraz przedsięwzięcia
zmierzające do jedności chrześcijan, zależnie od różnych
potrzeb Kościoła i warunków chwili, jak na przykład: najpierw wszelkie
wysiłki celem usunięcia gestów, opinii i czynów, które by w świetle
sprawiedliwości i prawdy nie odpowiadały rzeczywistemu stanowi
braci odłączonych, a stąd utrudniały wzajemne stosunki z nimi;
następnie «dialog» podjęty między odpowiednio wykształconymi rzeczoznawcami na zebraniach chrześcijan z różnych Kościołów czy Wspólnot, zorganizowanych w duchu religijnym, w czasie którego to dialogu każdy wyjaśnia głębiej naukę swej Wspólnoty i podaje przejrzyście jej znamienne rysy. Przez taki dialog uzyskują wszyscy bliższe prawdy,
poznanie doktryny oraz życia jednej i drugiej Wspólnoty i bardziej bezstronną ocenę; wtedy też te Wspólnoty osiągają pełniejszą współpracę
we wszystkich zadaniach, które dla wspólnego dobra stawia przed nimi
sumienie chrześcijańskie, i gromadzą się, gdzie tylko się godzi, na jednomyślną modlitwę. Wszyscy wreszcie obliczają się ze swej wierności wobec woli Chrystusa co do Kościoła i jak należy biorą się rzetelnie
do dzieła odnowy i reformy” (Unitatis redintegratio, 4).
W zeszycie:
Odpowiedz na pytania:
– Co jest fundamentem pierwotnego Kościoła?
– Kogo mamy naśladować?
– Dlaczego pomimo tego, że wiemy kogo naśladować dochodzi
do podziałów w Kościele?
Kim byli:
Marcin Luter, Henryk VIII, Jan Kalwin,
Co to jest:
luteranizm, kalwinizm, anglikanizm,
Zadanie prześlij do oceny do 10 maja.
5 maj 2021 r. – środa
Temat: Reforma katolicka- dzieło Soboru Trydenckiego.
Pan Jezus po swoim zmartwychwstaniu, zanim powrócił do Ojca,
przebywał jeszcze z Apostołami. Umacniał ich, dając ostatnie pouczenia.
Obiecał im również, że nie zostawi ich samych, że ześle im Pocieszyciela
– Ducha Świętego.
Duch Święty został zesłany w dniu Pięćdziesiątnicy. Od tego
momentu działa w Kościele. O Jego mocy przekonali się Apostołowie,
kiedy wyszli z Wieczernika i zaczęli odważnie nauczać. To Duch Święty
umocnił ich, dodał im odwagi, pomagał. Kościół na przestrzeni wieków
przekonywał się niejednokrotnie o mocy i działaniu Ducha Świętego.
Apostołowie potrzebowali także wsparcia Ducha Świętego wobec
zaistniałych problemów w Kościele Jerozolimskim.
Tekst biblijny
„Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia
wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt
w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów
i wysłać z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia
Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc
Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo. Postanowiliśmy
bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru
oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych
bożkom” (Dz 15,24-29a).
Proszę was jeszcze, bracia, strzeżcie się tych, którzy wzniecają
spory i zgorszenia przeciw nauce, którą otrzymaliście. Strońcie
od nich!” (Rz 16,17).
Kościół naucza, że:
„Sam Chrystus wybrał Apostołów i dał im udział w swoim
posłaniu i w swojej władzy. Wyniesiony na prawicę Ojca, nie opuszcza
On swojej trzody, lecz strzeże jej przez Apostołów, otaczając sta-
łą opieką, i kieruje przez pasterzy, którzy nadal prowadzą Jego dzie-
ło (…). A zatem to Chrystus «ustanawia» jednych apostołami, innych
pasterzami (por. Ef 4,11). Działa On nadal przez biskupów” (KKK 1575).
W zeszycie:
Sobór – uroczyste zgromadzenie wszystkich biskupów pod przewodnictwem papieża. W czasie soboru rozstrzygane są różnorodne
problemy związane z wiarą. Do tej pory zwołanych było 21 soborów
powszechnych. Pierwszy zebrał się w Nicei w 325 roku. Ostatni, Sobór
Watykański II, miał miejsce w latach 1962-1965.
Synod – zgromadzenie biskupów, a także innych zaproszonych osób:
– synod biskupów – w Rzymie, co pewien czas, zbierają się biskupi,
oddelegowani przez konferencje biskupów różnych krajów w waż-
nych sprawach związanych z wiarą. W przeciwieństwie do soboru
nie są na nim obecni wszyscy biskupi, a tylko wybrani przedstawiciele;
– synod plenarny (krajowy) – zebranie wszystkich ordynariuszy
kraju i innych zaproszonych osób, w tym także przedstawicieli osób
świeckich;
– synod prowincjalny – zgromadzenie wszystkich ordynariuszy
jednej metropolii;
– synod diecezjalny – gromadzą się na nim biskupi oraz przedstawiciele
duchowieństwa i świeckich z danej diecezji.
Sukcesja apostolska – Chrystus powierzył apostołom kierowanie
Kościołem (J 21,15-18); przewodził im św. Piotr jako bezpośredni
zastępca Chrystusa na ziemi. Ta apostolska funkcja jest przekazywana
dalej, kolejnym biskupom, przez święcenia biskupie, które nowy
biskup otrzymuje z rąk innych, wcześniej mianowanych przez papieża,
biskupów. Jest to swoisty „łańcuch”, trwający od czasów apostołów
aż do dziś.
Dogmat – prawda, którą Urząd Nauczycielski Kościoła podaje jako
obowiązującą wszystkich katolików. Dogmat jako doktryna zawarta
w objawieniu Bożym chroni wiarę przed błędami.
Urząd Nauczycielski Kościoła – Jezus dał polecenie apostołom
i ich następcom głoszenia wszystkim ludziom Jego nauki (Mt 28,19).
Urząd Nauczycielski Kościoła czuwa nad tym, aby wiara była przekazywana dalej zgodnie z treścią Pisma Świętego i Tradycją Kościoła. Urząd Nauczycielski Kościoła nazywany jest również Magisterium Kościoła.
27 kwiecień 2021 r. – wtorek
Temat: Wędrówka ku dobru. Powtórzenie.
Wejdz na podany niżej link i rozwiąż test
http://testwiedzy.pl/test/63795/biblia-10-przykazan-bozych.html
Odpowiedzi na zakończenie skopiuj i prześlij do środy 28 kwietnia.
28 kwiecień 2021 r. – środa
Temat: KOŚCIÓŁ KATOLICKI W DOBIE RENESANSU.
W zeszycie:
W dobie renesansu podejmowano różnorodne działania w dziedzinie
literatury, sztuki, nauk teologicznych, duszpasterstwa. Do osób,
które w okresie renesansu wniosły ważny wkład w dzieje Kościoła
należą: Erazm z Rotterdamu, Galileusz, Mikołaj Kopernik, Jan Kochanowski, Mikołaj Rej, Andrzej Frycz Modrzewski, Leonardo da Vinci,
Giovani Mirrandoli, Michał Anioł, wydawcy książek. Ożywiał je
i zespalał ten sam Duch. Każdy z nas ma swój udział w życiu Kościoła.
Napisz, jakie zmiany dokonały się w Kościele w dobie renesansu.
20 kwiecień 2021 r. – wtorek
Temat: Życie w prawdzie.
W życiu każdego człowieka winien objawiać się Bóg, który jest Prawdą, Bóg wierny swym obietnicom, Bóg kochający człowieka i pragnący jego dobra. Toteż lud Boży ma żyć w prawdzie, ma szukać dobra człowieka i nie naruszać jego praw.
Naucza o tym Pismo Święte.
„Słyszeliście (…), że powiedziano przodkom: Nie będziesz fałszywie przysięgał, lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie, ani na niebo, bo jest tronem Bożym, ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz nawet jednego włosa uczynić białym albo czarnym.
Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego
pochodzi” (Mt 5,33-37).
„Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu” (J 3,21).
Święty Paweł mówi: „Odrzuciwszy kłamstwo niech każdy z was mówi prawdę do bliźniego, bo jesteście nawzajem dla siebie członkami” (Ef 4,25).
W zeszycie|:
Jakie są grzechy przeciw VIII przykazaniu.
21 kwiecień 2021 r. – środa
Temat: . WEZWANI DO UCZCIWOŚCI I WSTRZEMIĘŹLIWOŚCI – IX I X PRZYKAZANIE
W relacjach międzyludzkich istnieje granica, której nie wolno przekroczyć, jest to ludzka godność. Na straży tej godności stoi przykazanie wyrażone w formie zakazu. Skoro trudno jest panować nad ludzkimi pragnieniami i zmysłami, trzeba im postawić granicę.
Zamiast je hamować, trzeba kształtować i wychowywać, aby nie krzywdzić siebie i drugiej osoby. Mówi o tym IX przykazanie Boże.
„Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy,
ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego” (Wj 20,17).
Pożądliwość i brak umiaru są grzechem. Podobnie też nieuczciwość. Bóg stworzył nas do miłości czystej, wolnej od grzechu.
„Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w sercu swoim dopuścił z nią cudzołóstwa” (Mt 5,28).
„Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6,21).
Pan Jezusa potwierdza IX przykazanie i wskazuje na serce człowieka, skąd bierze się wszelka pożądliwość. Święty Jan w swoim
Liście rozróżnia 3 rodzaje pożądliwości: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pychę życia (por. 1J 2,16). Nie zawsze są one wyolbrzymione, ale są w każdym z nas. I każdy z nas musi prowadzić walkę z tymi pożądliwościami.
W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy:
„Panowanie nad sobą jest zadaniem długotrwałym. Nigdy nie należy uważać, że zdobyło się je raz na zawsze. Zakłada ono wysiłek podejmowany we wszystkich okresach życia (por. Tt 2,1-6).
Wymagany wysiłek powinien być bardziej intensywny w pewnych okresach – gdy kształtuje się osobowość, w dzieciństwie i w młodości” (KKK 2342).
Cechy takie wypracowujemy w sobie codziennie poprzez:
– czystość serca,
– czystość intencji,
– czystość spojrzenia zewnętrznego i wewnętrznego,
– czuwanie nad uczuciami i wyobraźnią,
– unikanie sytuacji, które narażają nas na myśli nieczyste, skłaniające do grzechu,
– przez modlitwę i umartwienia.
Wstrzemięźliwość u małżonków pomaga im wytrwać w wierności sobie i Bogu, który obdarzył ich sakramentem. Pomaga w sposób godny regulować mocą przekazywania życia w rodzinie i okazywania miłości swemu współmałżonkowi.
Zdarza się, że małżonkowie rozwodzą się i zawierają powtórne związki lub podejmują życie z drugą osoba bez żadnego związku.
W każdym wypadku, jest to sytuacja sprzeczna z przykazaniami Bożymi, nie mogą więc przyjmować sakramentów świętych. A jeśli
chcą trwać w związku, ze względu choćby na dzieci, powinni zobowiązać się do życia w całkowitej wstrzemięźliwości.
Wstrzemięźliwość u osób wezwanych do życia w celibacie, pomaga wzrastać w czystości i miłości. Uwrażliwia ich serca na potrzeby innych.
„Dziesiąte przykazanie zakazuje chciwości i pragnienia przywłaszczania sobie bez umiaru dóbr ziemskich; zabrania nieumiarkowanej
zachłanności, zrodzonej z pozbawionej miary żądzy bogactw i ich potęgi. Zakazuje także pragnienia popełniania niesprawiedliwości,
jaka mogłaby przynieść szkodę bliźniemu w jego dobrach doczesnych:
Kiedy Prawo mówi: «Nie będziesz pożądał», to – innymi słowy – każe nam oddalić nasze pragnienia od tego wszystkiego, co do nas
nie należy. Pragnienie posiadania dóbr bliźniego jest bowiem «Kto kocha się w pieniądzach, pieniądzem się nie nasyci»” (Koh 5,9)”
(KKK 2536).
Każdy człowiek ma jakieś pragnienia, które same w sobie są dobre. Ważny jest sposób, w jaki to pragnienie realizujemy, w jaki dochodzimy do celu.
Człowiek, który chce służyć Bogu nie może być niewolnikiem własnych pożądań i namiętności. Papież Jan Paweł II naucza: „Przywracajmy blask naszemu pięknemu słowu uczciwość: uczciwość, która jest wyrazem ładu serca, uczciwość w słowie i czynie, uczciwość
w rodzinie i stosunkach sąsiedzkich, w zakładzie pracy i w ministerstwie, w rzemiośle i handlu, uczciwość, po prostu uczciwość w całym
życiu. Jest ona źródłem wzajemnego zaufania, a w następstwie jest także źródłem pokoju społecznego i prawdziwego rozwoju. Niech
w nowych warunkach słowo to nabiera nowego, dojrzałego znaczenia” (Płock, 7 czerwca 1991 r.)
W zeszycie:
Wstrzemięźliwość – to umiejętność powstrzymywania się od czegoś lub zachowania w czymś umiaru. Dlatego, bardzo ważne jest używanie rozumu dla panowania nad własnymi instynktami i potrzebami.
.Cechy takie
wypracowujemy w sobie codziennie poprzez:
– czystość serca,
– czystość intencji,
– czystość spojrzenia zewnętrznego i wewnętrznego,
– czuwanie nad uczuciami i wyobraźnią,
– unikanie sytuacji, które narażają nas na myśli nieczyste, skłaniające do grzechu,
– przez modlitwę i umartwienia.
14 kwiecień 2021 r. – środa
Temat: Poszanowanie własności prywatnej – VII przykazanie.
W zeszycie:
Grzechy przeciwko VII przykazaniu to:
13 kwiecień 2021 r. – wtorek
Temat: Powołanie chrześcijanina do życia w czystości.
Przykazanie szóste:
W zeszycie:
Jakie są grzechy przeciw 6 przykazaniu Bożemu?
7 kwiecień 2021 r. – środa
Temat: Miłosierdzie Boże.
30 marzec 2021 r. – wtorek
Temat: życie darem Bożym – V przykazanie.
- Wysłuchaj:
2. Wysłuchaj:
http://www.cda.pl/video/11174926c
3. Wysłuchaj:
W zeszycie:
Co mówi V przykazanie i jakie są grzechy przeciw temu przykazaniu.
31 marzec 2021 r. – środa
Temat: Triduum Paschalne upamiętnieniem tajemnic tajemnic naszej wiary.
- Wysłuchaj:
Bracia bawią się w kościele palmami, uderzając się nimi wzajemnie. Mama nie jest zachwycona. Po krótkiej reprymendzie obydwaj na chwilę się uspokajają. Jednak podczas czytania tekstu Męki Pańskiej dzieje się coś niezwykłego.
2. Wysłuchaj
W zeszycie:
Dlaczego Jezus umarł na krzyżu?
3. Wysłuchaj:”
3. Wysłuchaj:
23 marzec 2021 r. – wtorek
Temat: Miłość i cześć oddawana rodzicom – IV przykazanie Boże.
W zeszycie:
Na podstawie wysłuchanej katechezy, napisz:
- Jakie są obowiązki rodziców.
- 2. Jakie są obowiązki dzieci.
- 3. Jakie są grzechy przeciw IV przykazaniu.
23 marzec 2021 r. – wtorek
Temat: Świętowanie dnia świętego – III przykazanie Boże.
W zeszycie:
- Grzechy przeciw III przykazaniu to:
- Wypisz święta nakazane.
W zeszycie:
Dlaczego mamy świętować niedzielę?
16 marzec 2021 r. – wtorek
Temat: Szacunek wobec imienia Bożego – II przykazanie Boże.
W zeszycie:
- Grzechy przeciw II przykazaniu to:
2. Napisz, o co modlisz się w Modlitwie Pańskiej, prosząc Boga „święć
się imię Twoje”
9 marzec 2021 r. – wtorek
Temat: Przykazania – drogowskazy w wędrówce przez życie.
Pismo św. KSIĘGA POWTÓRZONEGO PRAWA
Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym. Będziesz
miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej,
ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które
ja ci dziś nakazuję. Wpoisz je twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, w czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypisz je na odrzwiach swojego domu i na twoich bramach” (Pwt 6,4-9).
EWANGELIA WEDŁUG ŚW. MATEUSZA
A oto podszedł do Niego pewien człowiek i zapytał: Nauczycielu,
co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne? Odpowiedział
mu: Dlaczego Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli
chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania” (Mt 19,16-17)
KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO
„Dziesięć przykazań należy do Objawienia Bożego. Pouczają nas
one zarazem o prawdziwym człowieczeństwie człowieka. Podkreślają główne obowiązki, a więc pośrednio także podstawowe prawa,
właściwe naturze osoby ludzkiej. Dekalog stanowi uprzywilejowany
wyraz «prawa naturalnego»: Od początku Bóg zakorzenił w sercach
ludzi zasady prawa naturalnego. Potem ograniczył się do ich przypomnienia. Był to Dekalog” (KKK 2070).
Z Dekalogu nie można wybierać tylko tych przykazań, które nam
odpowiadają, ale trzeba traktować go całościowo. Pan Bóg ofiarował
swoje Przykazania z miłości do każdego człowieka. Wiedział,
że potrzebujemy drogowskazów, które wytyczą nam drogi, którymi
mamy iść. Każde Przykazanie uczy nas określonych zasad i wartości.
Przykazania poznajemy za pośrednictwem Objawienia Bożego,
przekazywanego nam przez Kościół oraz za pośrednictwem głosu
sumienia moralnego.
„Całe prawo Boże – wypisane niegdyś na kamiennych tablicach,
a równocześnie wypisane odwiecznie w sercach ludzkich. Tak, że ci,
co nie znają Dekalogu, znają jego istotną treść. Bóg głosi prawo moralne
nie tylko słowami Przymierza – Starego Przymierza z Góry Synaj
i Chrystusowej Ewangelii – głosi je samą wewnętrzną Prawdą tego
rozumnego stworzenia, jakim jest człowiek” (Jan Paweł II, Koszalin,
1 czerwca 1991 r).
W zeszycie: Napisz, dlaczego chrześcijanin może powiedzieć, że przykazania są drogowskazami w wędrówce przez życie.
10 marzec 2021 r. – środa
Temat: Wiara w jednego Boga – I przykazanie.
„Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu
niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił
żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko,
ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią!
Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył” (Wj 20,2-5).
Papież Franciszek podczas Mszy Świętej odprawionej w Domu
św. Marty 6 czerwca 2013 r. nauczał:
„Nie wystarczy powiedzieć: Ależ wierzę w Boga, Jedynego Pana.
W porządku, ale jak to przeżywasz na drodze życia? Bo możemy
mówić: Pan jest Bogiem Jedynym i nie ma innego, a żyć tak, jakby
nie był On jedynym Bogiem i mieć inne przedmioty kultu… Mamy
tu do czynienia z niebezpieczeństwem bałwochwalstwa, które przychodzi
do nas wraz z duchem tego świata”.
Papież Franciszek zwraca uwagę na bardzo subtelne formy bałwochwalstwa, z którymi każdy z nas się spotyka i które trzeba dostrzec
i zniszczyć, aby iść jedyną drogą wierności Bogu.
„A wierność domaga się od nas wypędzenia bożków, ujawnienia
ich, gdy są ukryte w naszej osobowości, w naszym sposobie życia.
Te bożki sprawiają, że nie jesteśmy wierni w miłości”.
1. Bałwochwalstwo.
„Bałwochwalstwo nie dotyczy tylko fałszywych kultów pogańskich. Pozostaje stałą pokusą wiary. Polega na ubóstwianiu tego,
co nie jest Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy człowiek czci i wielbi
stworzenie zamiast Boga, bez względu na to, czy chodzi o innych
bogów czy o demony (na przykład satanizm), o władzę, przyjemność,
rasę, przodków, państwo, pieniądze itd. «Nie możecie służyć Bogu
i Mamonie» – mówi Jezus (Mt 6,24). Wielu męczenników poniosło
śmierć za to, że nie oddawało czci «Bestii», odmawiając nawet udawania
kultu” (KKK 2113).
2. Zabobon.
„Zabobon jest wypaczeniem postawy religijnej oraz praktyk, jakie
ona nakłada. Może on także dotyczyć kultu, który oddajemy prawdziwemu
Bogu, na przykład, gdy przypisuje się jakieś magiczne znaczenie
pewnym praktykom, nawet uprawnionym lub koniecznym. Popaść
w zabobon – oznacza wiązać skuteczność modlitw lub znaków sakramentalnych jedynie z ich wymiarem materialnym, z pominięciem dyspozycji wewnętrznych, jakie one wymagają” (KKK 2111).
3. Wróżbiarstwo.
„Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się
do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki
mające rzekomo odsłaniać przyszłość. Korzystanie z horoskopów,
astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska
jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania
nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie
pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne
ze czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą
się jedynie Bogu” (KKK 2116).
4. Magia.
„Wszystkie praktyki magii lub czarów, przez które dąży się
do pozyskania tajemnych sił, by posługiwać się nimi i osiągać nadnaturalną władzę nad bliźnim – nawet w celu zapewnienia mu zdrowia – są w poważnej sprzeczności z cnotą religijności. (…) Jest również naganne noszenie amuletów” (KKK 2117).
5. Bezbożność i ateizm.
„Pierwsze przykazanie Boże potępia grzechy bezbożności, do któ-
rych należą przede wszystkim: kuszenie Boga w słowach i czynach,
świętokradztwo i symonia” (KKK 2118).
„Kuszenie Boga polega na wystawianiu na próbę – w słowach
lub uczynkach – Jego dobroci i wszechmocy. (…) rani szacunek i zaufanie, jakie należą się naszemu Stwórcy i Panu” (KKK 2119).
„Świętokradztwo polega na profanowaniu lub niegodnym traktowaniu
sakramentów i innych czynności liturgicznych, jak również
osób, rzeczy i miejsc poświęconych Bogu. Świętokradztwo jest grzechem
ciężkim” (KKK 2120).
„Symonia jest określana jako nabywanie lub sprzedawanie rzeczywistości
duchowych” (KKK 2121).
„Ateizm, odrzucając lub negując istnienie Boga, jest grzechem
przeciw pierwszemu przykazaniu” (KKK 2140).
W ZESZYCIE: Napisz, w jaki sposób możemy oddawać cześć Panu Bogu i Jemu służyć.
2 – 3 marzec 2021 r. – wtorek – środa
Temat: Sumienie miejscem spotkania i dialogu.
„Sumienie – jest to wewnętrzna zdolność człowieka do przeprowadzania
oceny swego postępowania, jak również zamierzonego
działania, pod kątem powinności moralnej. Jest to więc niejako
wewnętrzny głos, który mówi człowiekowi, czy to co czynił, co czyni
i co zamierza czynić jest dobre czy złe, chwalebne czy naganne”
Jeśli jednak sumienie przyzwyczaimy do grzechu, do złego środowiska,
do schlebiania własnym słabościom, do reklamy, mody,
do świata wątpliwych idoli, utracimy wówczas wrażliwość na to, czego
robić nie powinniśmy. Jeśli chcemy być człowiekiem prawym, musimy
stawiać sobie wymagania. Być w stałym kontakcie z Jezusem, rozmawiać
z Nim o swoich niepowodzeniach. A nade wszystko prosić Go,
aby pomógł nam odszukać w sobie prawdę.
Każdy ma obowiązek formowania swego sumienia. Można zagłuszać
głos sumienia, postępować wbrew niemu narzucać mu własne,
subiektywne zdanie i postępować z błędnym sumieniem. Są różne
rodzaje sumienia.
− Sumienie błędne może wynikać też z faktu, że jest ono zaburzone,
a przez to w błędny sposób odczytuje zasady moralne lub
nieprawidłowo osądza dane zachowanie. Istnieje wiele postaci
błędnego działania sumienia. Może być ono niewrażliwe. Wtedy
nie reaguje na zachowania, które są grzeszne i które naruszają
porządek moralny.
− Sumienie szerokie charakteryzuje się lekceważeniem grzechu,
przekonaniem o jego nieistnieniu lub o jego znikomej szkodliwości
w życiu.
− Sumienie wąskie wszędzie widzi zło moralne. Widzi więc grzech
także tam, gdzie go nie ma i bardzo przez to cierpi. Sumienie
nadwrażliwe może prowadzić do patologicznego poczucia
winy, skrupulanctwa.
− Sumienie faryzejskie jest wyrazem dwulicowości moralnej i niestałości
przekonań. Zdarza się u ludzi, dla których zewnętrzne
zachowanie jest ważniejsze niż wartość, którą przedstawia.
− Sumienie pewne, prawdziwe, prawe to nie tylko sumienie
pokorne wobec Boga, ale także sumienie wrażliwe. Oznacza to,
że w obliczu błędnego postępowania i grzechu człowiek, kierujący
się wrażliwym sumieniem potrafi przed Bogiem i samym
sobą szczerze uznać swój błąd. Potrafi też szczerze żałować
i podjąć wysiłek nawrócenia, czyli zmiany postępowania. Jest
to sumienie, które osądza trafnie, ocenia zgodnie z zasadami
moralnymi, uznaje za dobre to, co jest dobre rzeczywiście,
a za złe to, co faktycznie jest złem.
Mówiąc o różnych rodzajach sumienia należy stwierdzić, że dzieje
się tak, gdy człowiek niewiele dba o poszukiwanie prawdy i dobra,
a sumienie przyzwyczaja się do grzechu, powoli ulega niemal zaślepieniu.
Takie sumienie wydaje błędne sądy o czynach, które mają być
dokonane lub zostały już dokonane. Można mieć chore sumienie, któ-
re dostrzega zło tam gdzie go nie ma. Każdy formuje dobrze swoje
sumienie poprzez Boże Słowo, które winniśmy przyjmować i z wiarą.
Formuje je także Duch Święty, który w nas przebywa i któremu
pozwalamy w nas działać, również Kościół, który naucza. Bardzo waż-
ną rolę w formowaniu sumienia spełniają rodzice, gdyż oni przekazują
pierwsze pojęcia moralne, uwrażliwiają na dobro i zło. W takiej formacji
uczestniczą także nauczyciele, wychowawcy. Wiele na ten temat
mówi także Katechizm Kościoła Katolickiego.
Jedną z wielu postaci biblijnych, żyjących zgodnie z własnym
sumieniem, jest arcykapłan, Eleazar. Jeden z pierwszych uczonych
w Piśmie, będąc w podeszłym wieku, zmuszony został do jedzenia
wieprzowiny, której nie wolno było jeść nawet przez miłość
do życia. Eleazar, zachowując Prawo, wypluł mięso, wybierając chwalebną
śmierć, aniżeli godne pogardy życie. Przyjaciele namawiali go,
aby udawał i zachował życie. On jednak, czując się odpowiedzialny
za sumienie, z całą powagą odpowiedział:
„Udawanie nie przystoi naszemu wiekowi. Wielu młodych (…) przez
to moje udawanie, i to dla ocalenia maleńkiej resztki życia, przeze mnie
byliby wprowadzeni w błąd, ja zaś hańbą i wstydem okryłbym swoją
starość. Jeżeli bowiem teraz uniknę ludzkiej kary, to z rąk Wszechmocnego ani żywy, ani umarły nie ucieknę” (2Mch 6,25-26).
Eleazar zawsze postępował zgodnie ze swoim sumieniem, dlatego
jest dla nas wzorem człowieka prawego sumienia.
Podsumowanie
Sumienie jest praktycznym sądem rozumu, przez który osoba
ludzka w świetle prawa moralnego poznaje, czy konkretny uczynek
jest dobry lub zły. Sumienie prawidłowo uformowane nie pozwoli
na bezkrytyczną odpowiedź: „wszyscy tak robią”.
Autorefleksja.
Jeśli chcesz być człowiekiem sumienia, stawiaj sobie wymagania.
Bądź w stałym kontakcie z Jezusem i rozmawiaj z Nim o swoich
niepowodzeniach. A nade wszystko proś Go, aby Ci pomógł odszukać
w sobie prawdę.
W zeszycie:
Napisz, dlaczego codziennie powinniśmy robić rachunek sumienia. Proszę prace przesłać na pocztę parafii do czwartku
Proszę nauczyć: jakie są rodzaje sumienia?
23 luty 2021 r. – wtorek
Temat: Prawo naturalne.
W obecnym czasie często słyszy się takie zdanie: „Mam prawo,
do…” lub nieco inne, ale bardzo podobne „Nie masz prawa, by …”.
Skąd wiadomo jakie jest owo prawo? Jakie w ogóle są źródła prawa?
Jakie są wreszcie typy prawa? Czym jest prawo i czemu lub komu służy? Skąd bierze się prawo podstawowe – uniwersalne, właściwe każ-
demu człowiekowi niezależnie od kraju i kultury lub wyznania?
Według Katechizmu Kościoła Katolickiego:
„Prawo naturalne jest zapisane i wyryte w duszy każdego człowieka,
ponieważ jest ono rozumem ludzkim nakazującym czynić dobro,
a zakazującym grzechu” (KKK 1954).
Wszelkie inne prawo musi być zgodne z tym prawem (naturalnym),
by mogło obowiązywać wszystkich.
− Co Pismo święte mówi o prawie naturalnym?
„Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim
sercu, abyś je mógł wypełnić” (Pwt 30,14).
„Jak ty czyniłeś, tak będą postępować wobec ciebie:
(odpowiedzialność za) czyny twoje spadnie na twoją głowę”
(Ab 1,15b).
„Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam
dołożą” (Mk 4,24b).
„Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie!”
(Łk 6,31).
Wiele na ten temat mówi także Katechizm Kościoła Katolickiego.
„Prawo naturalne, obecne w sercu każdego człowieka i ustanowione
przez rozum, jest uniwersalne w swoich przepisach i jego władza
rozciąga się na wszystkich ludzi. Wyraża ono godność osoby i określa
podstawę jej fundamentalnych praw i obowiązków:
Istnieje oczywiście prawdziwe prawo, to znaczy prawo prawego
rozumu, zgodne z naturą, które znajduje się we wszystkich ludziach.
Jest niezmienne i wieczne; nakazując, wzywa nas do wypełnienia
powinności, a zakazując, powstrzymuje od występków… Prawo to
nie może być ani zmienione przez inne, uchylone w jakiejś swej części,
ani zniesione całkowicie” (KKK 1956).
W zeszycie odpowiedz na pytanie: Podaj cechy prawa naturalnego.
„Prawo moralne wyraża się w różnych formach, ale wszystkie
one są powiązane ze sobą: prawo wieczne, będące w Bogu źródłem
wszelkich praw; prawo naturalne; prawo objawione obejmujące Stare
i Nowe Prawo, czyli Prawo ewangeliczne; wreszcie prawa cywilne
i kościelne” (KKK 1952).
W zeszycie odpowiedz na pytanie:− Dlaczego nigdy nie wolno wystąpić przeciwko prawu naturalnemu?
„Dziesięć przykazań należy do Objawienia Bożego. Pouczają nas
one zarazem o prawdziwym człowieczeństwie człowieka. Podkre-
ślają główne obowiązki, a więc pośrednio także podstawowe prawa,
właściwe naturze osoby ludzkiej. Dekalog stanowi uprzywilejowany
wyraz «prawa naturalnego»: Od początku Bóg zakorzenił w sercach
ludzi zasady prawa naturalnego. Potem ograniczył się do ich przypomnienia.
Był to Dekalog” (KKK 2070).
W zeszycie odpowiedz na pytanie:− Dlaczego nigdy nie wolno wystąpić przeciwko prawu naturalnemu?
„Jeśli władza odwołuje się do porządku ustanowionego przez
Boga, to jakakolwiek «forma ustroju politycznego i wybór władz
pozostawione są wolnej woli obywateli». Różne ustroje polityczne
są moralnie dopuszczalne pod warunkiem, że dążą do uprawnionego
dobra wspólnoty, która te ustroje przyjmuje. Ustroje, których natura
jest sprzeczna z prawem naturalnym, porządkiem publicznym i podstawowymi
prawami osób, nie mogą urzeczywistniać dobra wspólnego
narodów, którym zostały narzucone” (KKK 1901).
W zeszycie odpowiedz na pytanie:− Dlaczego nigdy nie wolno wystąpić przeciwko prawu naturalnemu?
Przeczytaj:
„Kiedy po II wojnie światowej organizacje międzynarodowe miały
sądzić nazistów musiały odwołać się do prawa wspólnego wszystkim
ludziom. Wyroki sądowe wydane w tamtym czasie oparły się o prawo
najbardziej podstawowe – prawo naturalne. Gwarantowało ono
poszanowanie życia, godności, wolności oraz własności. Na jego podstawie
skazano zbrodniarzy hitlerowskich. Naziści często w trakcie
tych procesów zasłaniali się koniecznością posłuszeństwa rozkazom
oraz prawu ustanowionemu w ich państwie. Według tych kryteriów
nie popełnili żadnej zbrodni, gdyż prawo to i rozkazy zalegalizowa-
ły ich czyny jako dopuszczalne, a wręcz dobre i potrzebne. Pokazuje
to fakt, że nie wystarczy zgoda większości, by prawo było dobre(!).
W czasie II Wojny Światowej wielu Niemców odczytując prawo swego
kraju jako niezgodne z ich sumieniem, sprzeciwiało się mu. Czę-
sto skutkiem tego sprzeciwu było skazanie i osadzenie ich w obozach
zagłady oraz śmierć. Wierność prawu naturalnemu kosztuje – czasem
zdrowie lub życie” (http://katecheza.papierolot.com/artykul,Co-naprawde-jest-dobre).
24 luty 2021 r. – środa
Temat: Jak wybieram? Moralność czynów ludzkich.
Aby w pełni odpowiedzieć na to pytanie, na początku należy
zastanowić się, czym są wartości moralne. Otóż, wartościami moralnymi
jest zbiór norm i zasad, które określają, co jest dobre a co złe,
którymi zgodnie z danym światopoglądem religijnym bądź filozoficznym
powinni kierować się ludzie. Dziś będziemy mówić o czynach
i wyborach moralnych. Czynem nazywamy tylko takie działanie, któ-
rego człowiek jest świadomym i wolnym sprawcą, znaczy to, że tylko
czyny wybrane w sposób wolny, na podstawie sądu sumienia, mogą
być kwalifikowane jako moralne. Mogą one być dobre lub złe,
W zeszycie:
Zapis: Wartościami moralnymi jest zbiór norm i zasad, które określają, co jest dobre a co złe, którymi zgodnie z danym światopoglądem religijnym bądź filozoficznym powinni kierować się ludzie
Zeszyt: Od czego zależy moralność czynów ludzkich?
Zepsucie moralne społeczeństwa postępuje dzisiaj w zastraszają-
cym tempie, narasta agresja, wartości chrześcijańskie często zastępowane są wartościami pieniądza. Wskazane więc jest, aby szczególnie wiele uwagi poświęcić kształtowaniu prawidłowych postaw. Należy je budować przede wszystkim na fundamencie wartości moralnych.
Człowiek jest ze swej istoty ukierunkowany na świat wartości:
dostrzega je, rozpoznaje, klasyfikuje, realizuje. Wybór wartości
i zakres ich realizacji świadczy o tym, co dla danego człowieka jest
ważne.
Benedykt XVI.
„Pierwszym podstawowym wyborem musi być Bóg − Bóg, który
się objawił w swoim Synu Jezusie Chrystusie, a w świetle tego wyboru,
który jednocześnie zapewnia nam towarzystwo w drodze, towarzystwo
niezawodne, które nigdy nas nie opuszcza, w świetle tego
wyboru stają się widoczne kryteria umożliwiające kolejne konieczne
wybory. Zakłada się, że człowiek młody jest dobry i wielkoduszny.
I znowu, uosobieniem dobroci jest Jezus Chrystus. Jezus, którego znacie
lub którego szuka wasze serce. On jest Przyjacielem, który nigdy
nie zdradza, wiernym aż po dar życia na krzyżu. Pozwólcie się zdobywać
Jego miłości! (…). On oddał za nas życie, za każdego z nas. Czyż
mógłby zawieść wasze zaufanie? Czyż mógłby prowadzić was złymi
drogami? Jego drogi są drogami życia, wiodą duszę na pastwiska,
choć są strome i wymagają odwagi. Drodzy przyjaciele, zachęcam was
do pielęgnowania życia duchowego. Jezus powiedział: «Ja jestem (…)
krzewem winnym, wy − latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim,
ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić»
(J 15,5). Jezus nie ucieka się do aluzji, mówi jasno i wprost. Wszyscy
Go rozumieją i zajmują stanowisko. Życiem duszy jest spotkanie
z Nim, konkretnym obliczem Boga; jest cichą i wytrwałą modlitwą,
jest życiem sakramentalnym, jest rozważaniem Ewangelii, jest towarzyszeniem duchowym, jest podyktowaną sercem przynależnością
do Kościoła, do waszych wspólnot kościelnych” (XXIII Światowy Dzień
Młodzieży, Lorenzago, 20 lipca 2007 r.)
16 luty 2021 r. – wtorek
Temat: Chrześcijanin powołany do życia błogosławieństwami.
- Każdy kraj ma swoje własne prawa, które ustalają porządek danej
społeczności. Jest jednak jeszcze jedno prawo, które obowiązuje
ludzi, niezależnie od tego, kim są, gdzie mieszkają i co robią. Dawcą
tego prawa jest Bóg, który ogłosił je na górze Synaj przez Mojżesza.
Jezus Chrystus, przychodząc na ziemię, nie znosi Dekalogu, ale go udoskonala, dając ludziom Błogosławieństwa.
W życiu Narodu Wybranego Dekalog odgrywał wielką rolę. Jezus
Chrystus przyniósł ze sobą Nowe Prawo. Zawarł je w Kazaniu na Górze
w postaci ośmiu Błogosławieństw.
Odczytanie głośne teksu biblijnego.
„«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo
niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem
oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą
nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwo-
ści, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy (ludzie) wam urągają i prześladują was,
i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się
i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem
prześladowali proroków, którzy byli przed wami” (Mt 5,3-12).
Wykonaj ćwiczenie: https://learningapps.org/view1541070
Naucz się 8 błogosławieństw- książeczka do bierzmowania.
2. Co oznaczają poszczególne błogosławieństwa.
BŁOGOSŁAWIENI UBODZY W DUCHU — boimy się ubóstwa. Boimy się uzależnienia od innych ludzi. Pragniemy, zdobywamy, pomnażamy, zamartwiamy się brakami materialnymi. Nie chcemy być ubodzy, a nawet jeśli już z różnych przyczyn tacy się stajemy, to jak blisko nam do ewangelicznego bogacza w pragnieniach serca i oczekiwaniach. Trudno jest na co dzień zaakceptować postawę całkowitego braku samowystarczalności wobec Boga i bliźnich. Nieuporządkowane pragnienia korzystania i posiadania, przywiązanie do drobiazgów sprawia, że nie chcemy przyjąć, bo nie potrafimy zauważyć tego, co Bóg pragnie zaoferować. Wydaje się nam, że własny pomysł na szczęście jest lepszy, pełniejszy.
BŁOGOSŁAWIENI, KTÓRZY SIĘ SMUCĄ — wielu jest zasmuconych, jednakże, czy ich smutek jest smutkiem ewangelicznym, czy płynie z bogactwa i głębi relacji z drugą osobą, z Bogiem? Czy w imię miłości bliźniego zasmuca nas czyjś grzech, czy może raczej udajemy, że nie widzimy lub pełni oburzenia piętnujemy już nie grzech, ale osobę? Czy w imię miłości bliźniego i poczucia wspólnoty ze wszystkimi dziećmi Boga zasmuca nas ludzka tragedia — czy raczej gotowi jesteśmy dopatrywać się w takiej czy innej katastrofie, kataklizmie słusznej kary Bożej na grzeszników? Czy smutek płynący z bezradności wobec nieuleczalnej choroby bliskiej osoby, śmierci nie przeradza się w narzekanie i powątpiewanie w Bożą Miłość do każdego?
BŁOGOSŁAWIENI CISI — jak łatwo i szybko poddajemy się złym, destrukcyjnym emocjom. Wydaje się, że na każde zło, każde odrzucenie, każdą niegodziwość musimy sami zareagować słusznym gniewem, podniesionym głosem, oburzeniem, czasem obrazą i urażoną własną godnością.
BŁOGOSŁAWIENI, KTÓRZY ŁAKNĄ I PRAGNĄ SPRAWIEDLIWOŚCI — czy w każdej sytuacji życiowej staramy się szukać, rozpoznawać i wypełniać wolę Boga; czy raczej stosujemy własną miarę sprawiedliwości — inną dla bliźnich, inną dla siebie?
BŁOGOSŁAWIENI MIŁOSIERNI — jak często nasza wyobraźnia o uczynkach miłosierdzia jest spętana brakiem znajomości samego siebie, gdy wydaje się nam, że posiadając niewiele , niewiele możemy uczynić. Jak trudno jest nam uświadomić sobie, że mamy dzielić się z innymi tym wszystkim co sami w nadmiarze otrzymaliśmy od Boga — duchowo i materialnie. Będąc ubogimi w duchu, szybciej odkryjemy osobiste możliwości bycia miłosiernym dla bliźnich i dla siebie samego.
BŁOGOSŁAWIENI CZYSTEGO SERCA — oczyszczanie serca, życie w coraz pełniejszej harmonii ze Słowem Boga i Jego wolą, dokonuje się stopniowo, jest dynamiczną drogą. Czystego serca nie uzyskuje się jednorazowym aktem woli. To jest łaska dawana człowiekowi darmo. Pan Bóg jednak pragnie z nami współpracować pomnażaniu tej łaski. Jak często poddajemy się zniechęceniu i rezygnujemy z codziennej wewnętrznej walki, ulegając pokusom otaczającego nas świata…
BŁOGOSŁAWIENI, KTÓRZY WPROWADZAJĄ POKÓJ — dramatyczny apel o pokój, nie zostanie zrealizowany dotąd, dopóki pokój nie zagości w sercu każdego człowieka. Nie zaniesiemy pokoju innym, dopóki sami nie będziemy go posiadać i dopóki sami nie otworzymy się na dar pokoju, jaki daje Chrystus. Aby móc się dzielić i wprowadzać pokój z bliskimi, sąsiadami, we własnej dzielnicy, mieście, kraju, na świecie potrzeba żyć i świadczyć życiem według zachęt płynących z kolejnych Błogosławieństw.
BŁOGOSŁAWIENI, KTÓRZY CIERPIĄ DLA SPRAWIEDLIWOŚCI — pokusa zniechęcenia w zaangażowaniu, kiedy efekty działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów; lęk wobec prześladowań i przeciwności — to wszystko hamuje i powstrzymuje nas przed zdecydowanym działaniem w wypełnianiu woli Boga.
17 luty 2021 r. – środa
Temat: Wielki Post – 40 – dniowe przygotowanie do Wielkanocy.
! Skąd się wziął Wielki Post?
2. Środa Popielcowa.
Propozycja wysłuchania także z rodzicami
3. Czym jest dla ciebie Wielki Post?
Wielki Post
40 dni – na pamiątkę 40-letniej wędrówki, która doprowadziła naród wybrany z niewoli egipskiej na święto Paschy.
– oraz na pamiątkę 40 – to dniowego postu Jezusa na pustyni przed swoją męką i śmiercią.
Środa Popielcowa
– rozpoczyna okres Wielkiego Postu,
– nazwa pochodzi od obrzędu posypywania głów popiołem na znak gotowości do podjęcia wielkopostnej pokuty,
– obowiązuje post ścisły,
– popiół pochodzi z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedniego roku,
Droga Krzyżowa – nabożeństwo odprawiane w piątki Wielkiego Postu, polegające na rozpamiętywaniu męki i śmierci w 14 stacjach od pojmania Jezusa, sądu i skazania na śmierć do złożenia w grobie.
Gorzkie żale – nabożeństwo, zwane również pasyjnym; śpiewane w niedziele Wielkiego Postu. Ich tematyką jest rozważnie męki i śmierci Pana Jezusa wraz z cierpieniem Maryi.
Modlitwa Któryś za nas…
Począwszy od Środy Popielcowej, przez cały okres wielkopostny do porannego i wieczornego pacierza dodajemy
Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste zmiłuj się nad nami, i Ty, któraś współcierpiała, Matko Bolesna Przyczyń się za nami.
Post:
– jest to akt pokutny polegający na ograniczeniu jedzenia i picia, obowiązuje wiernych w pewne dni ustanowione przez Kościół.
– post ścisły- polega na powstrzymaniu się od spożywania pokarmów mięsnych i spożyciu w ciągu dnia tylko jednego posiłku do syta i dwóch mniejszych.
Obowiązuje od ukończenia 18 roku życia do rozpoczęcia 60 roku życia. Środa Popielcowa i Wielki Piątek.
– post jakościowy wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych obowiązuje od ukończenia 14 roku życia aż do śmierci. obowiązuje we wszystkie piątki roku.
Krzyż – adoruję krzyż Pana Jezusa i próbuję zrozumieć swój własny krzyż. Nie wstydzę się wyznawać własnej wiary. W czasie Wielkiego postu ze szczególną miłością spoglądam na krzyż, adoruję.
Fiolet – znak pokuty, postu, rozumiem pojednawczą misję Chrystusa łączącego niebo ziemią.
Umartwienia – pokazujemy Jezusowi, że Go kochamy, dlatego rezygnujemy z różnych przyjemności i ze złych przyzwyczajeń.
II. Życie z wiary:
Każde zrezygnowanie z przyjemności sprawia nam smutek, żal, przykrość.
W czasie Wielkiego Postu my sami specjalnie rezygnujemy z naszych przyjemności, aby trochę cierpieć, aby to cierpienie ( umartwienie ) ofiarować Panu Jezusowi i pokazać Mu, że Go Bardzo kochamy.
Czas Wielkiego Postu to także czas większej uwagi na modlitwie, to czas poprawy swojego zachowania.
Z czego mogę zrezygnować dla Pana Jezusa, w czterdziestu dniach
Wielkiego Postu?
Jakie chcę podjąć umartwienie wielkopostne dla Pana Jezusa.
Na podstawie wiersza Obiecanki – cacanki, uczniowie dokonują refleksji na temat wielkopostnych postanowień, umartwień.
W zeszycie:
Napisz co możesz zrobić, aby w okresie Wielkiego Postu właściwie przygotować się do Wielkanocy.
9 luty 2021 r. – wtorek
Temat:Chrześcijaństwo religią miłości.
- Przeczytaj I ODPOWIEDZ NA PYTANA W ZESZYCIE.
I
„Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ
On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5,43-48).
− Co Pismo Święte mówi o miłości?
II
„«Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?» On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy»” (Mt 22,36-40).
− Co Pismo Święte mówi o miłości?
III
„Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale – jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię – dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się
miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13,33-35).
− Co Pismo Święte mówi o miłości?
IV
„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby wszystko
dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali” (J 15,12-17).
− Co Pismo Święte mówi o miłości?
V
„Jezus czyni miłość przedmiotem nowego przykazania. Umiłowawszy swoich «do końca» (J 13,1), objawia miłość Ojca, którą od Niego otrzymuje. Uczniowie miłując się wzajemnie, naśladują miłość Jezusa, którą także sami otrzymują. Dlatego Jezus mówi: «Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!» (J 15,9).
I jeszcze: «To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem» (J 15,12)” (KKK 1823).
− Co Pismo Święte mówi o miłości?
VI
„Owocami miłości są radość, pokój i miłosierdzie. Miłość wymaga dobroci i upomnienia braterskiego; jest życzliwością; rodzi wzajemność; trwa bezinteresowna i hojna. Miłość jest przyjaźnią i komunią” (KKK 1829).
− Co Pismo Święte mówi o miłości?
Zadanie
Napisz notatkę prasową zachęcającą innych do realizacji przykazania
miłości w codziennym życiu.
10 luty 2021 r. – środa
Temat: Chrześcijanin powołany do życia błogosławieństwami.
- Każdy kraj ma swoje własne prawa, które ustalają porządek danej społeczności. Jest jednak jeszcze jedno prawo, które obowiązuje ludzi, niezależnie od tego, kim są, gdzie mieszkają i co robią. Dawcą tego prawa jest Bóg, który ogłosił je na górze Synaj przez Mojżesza.
Jezus Chrystus, przychodząc na ziemię, nie znosi Dekalogu, ale go udoskonala, dając ludziom Błogosławieństwa.
W życiu Narodu Wybranego Dekalog odgrywał wielką rolę. Jezus Chrystus przyniósł ze sobą Nowe Prawo. Zawarł je w Kazaniu na Górze w postaci ośmiu Błogosławieństw.
2. Przeczytaj tekst:
„«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy (ludzie) wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami” (Mt 5,3-12).
albo wysłuchaj
3. Jak rozumieć błogosławieństwa?
Naucz się 8 błogosławieństw.
Zeszyt:
Napisz, jaki jest związek między życiem Błogosławieństwami a życiem
w łasce Bożej.
2 luty 2021 r. – wtorek
Temat: Dar przywracania pokoju miedzy Bogiem a ludźmi – sakrament kapłaństwa.
- Posłuchajcie bardzo dziwnego opowiadania. Działo się to w pewnym państwie, którego nazwy nikt nie pamięta. Budził się dzień. Jak zwykle wzeszło słońce, ptaki zaczęły swoje ranne trele. Ale stało się cos dziwnego. Tego dnia wielu ludzi zaspało. Spóźnieni wychodzili do pracy i do szkół. Uświadomili sobie, że tego ranka nie obudziły ich kościelne dzwony. Zastanawiali się, co się stało. W drodze do pracy dowiedzieli się, że w żadnym kościele nie ma księży. Wielu ludzi nie chodziło do kościoła, ale taka „afera” zaskoczyła wszystkich. Nawet ci, którzy często brzydko mówili o kapłanach zaczęli zastanawiać się, co teraz będzie.
- A co ma być, normalnie – powiedział ktoś
- Jak to normalnie? Czy pan wie, co robią księża, jakie są zadania kapłanów?
I wszyscy zaczęli się przekrzykiwać. Każdy coś dorzucał. Okazało się, że kapłan jest bardzo potrzebny, że bez niego ludzie nie mogą się obyć.
| Rozwinięcie | “Każdy (…) kapłan z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć z tymi, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabości. I ze względu na nią powinien jak za lud, tak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. I nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga” Hbr 5,1-4 W tych paru słowach autor listu do Hebrajczyków opisał istotę kapłaństwa. Przeanalizujmy go:
Można dokonać pewnego uproszczenia by wskazać tok dzisiejszych zajęć:
Kim jest kapłan? Czym jest to powołanie? To pragnienie naśladowania Chrystusa w konkretnej funkcji i stanie życia. To podjęcie decyzji o rezygnacji z części możliwości by w pełni służyć Bogu i ludziom. Po święceniach kapłan to sługa i naśladowca Chrystusa, który spełnia swe posłannictwo i życie w służbie dla wspólnoty wierzących – Kościoła. Nie może on się ożenić czy mieć dzieci, podlega celibatowi. Jakie są zadania kapłana?
Zadania różnią się w zależności od stopnia kapłaństwa: diakon, prezbiter, biskup.
Kapłanem się jest do końca życia. Nawet jeżeli ktoś rezygnuje lub zostaje wydalony lub zwolniony ze stanu kapłańskiego nigdy nie będzie “świeckim”. Dzieje się tak dlatego, bo kapłaństwo wyciska niezatarte znamię na duszy człowieka. “Komu więcej dano od tego więcej wymagać się będzie” – wg tych słów patrzy się na kapłana. To w części słuszne ale i momentami krzywdzące. Dlaczego słuszne? Bo każdy kto zdecydował się na przyjęcie święceń kapłańskich przeszedł pewną formację intelektualną i duchową. Pozwoliło mu to na podjęcie właściwych decyzji oraz upoważnia do tego by wymagać od niego więcej. Dlaczego krzywdzące? Bo często staje się tylko formą wymagania od księdza a odwracania uwagi od swego postępowania. Bo nakłada się na kapłana ciężary, których samemu nie chce się nosić. zapominając przy tym, że jest on człowiekiem takim jak inni. Jak zostać kapłanem? Jedynym kapłanem jest Chrystus – inni mają tylko udział w Jego posłudze jednania ludzi z Bogiem. CHRYSTUS JEST I KAPŁANEM I OFIARĄ, KTóRĄ SKŁADA OJCU. Wszyscy inni kapłani składają w darze Bogu ofiarę Chrystusa. Kto może zostać księdzem?
Stopnie kapłaństwa
Kto udziela kapłaństwa? Skutki sakramentu kapłaństwa.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Patrząc na kolejnego księdza w swojej parafii pomyśl, że to człowiek taki sam jak ty. Nie jest kimś idealnym chociaż jest zobowiązany by starać się takim być. Nie jest jednak to coś co nie dotyczy także ciebie, prawda? Tak jak każdy z nas, potrzebuje on modlitwy za siebie. Można się czasem spotkać z takim stwierdzeniem: “spotykasz takich kapłanów za jakich się modlisz ;)”. Zadaniem kapłanów jest służba ludziom, jednak jak mówi ewangelia “godny jest robotnik swojej zapłaty”. Inaczej rzecz ujmując za każdą pracę należy się odpłata. Także za pracę księdza. Nie jest to jednak chwila na te rozważanie. |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Notatka w zeszycie | W Kościele są trzy stopnie kapłaństwa, sakramentu który ma służyć wspólnocie Kościoła. Są to: diakonat, prezbiterat i biskupstwo, których udzielają biskupi jako następcy Apostołów. Jest to tak zwane kapłaństwo sakramentalne lub urzędowe. Obok niego istnieje także kapłaństwo powszechne, właściwe każdemu ochrzczonemu. |
27 stycznia 2021 r.
Temat: Dar umocnienia w cierpieniu – namaszczenie chorych.
Cel sakramentów uzdrowienia
Sakramenty uzdrowienia: spowiedź i namaszczenie chorych są sakramentami pomocy cierpiącym na duszy i ciele. Są prośbą skierowaną do Boga o pomoc i miłosierdzie wobec nieszczęścia i cierpienia z jakimi się człowiek spotyka.
Bóg chce szczęścia człowieka i tego by był zdrowy, cały – na duszy i ciele. W czasie swej ziemskiej wędrówki Jezus wielokrotnie uzdrawiał zdjęty litością nad ludzką niedolą. W ewangeliach znajduje się wiele opisów takich wydarzeń, by wspomnieć tylko paralityka, trędowatych, ślepych i głuchych, kobietę cierpiącą wiele lat na krwotok, czy wreszcie Łazarza, który zachorował i umarł, a Jezus przywrócił go do życia.
Z jednej strony Jezus chce uzdrowić każdego, z drugiej strony namawia nas byśmy nosili swój krzyż, gdyż tylko on nas może doprowadzić do zbawienia. Warto więc zwrócić uwagę, że zdrowie mimo iż jest wartością wysoką, nie jest najważniejszą. Przed zdrowiem ważniejsze jest zbawienie – życie wieczne(!).
Powiedz to tym, którzy cierpią codziennie… nie zawsze Bóg chce takiej ofiary, trzeba się nauczyć prosić Go o pomoc. Co nam więc pozostaje? Namaszczenie!
Cel i przebieg namaszczenia chorych
Namaszczenie chorych w swej formie zbliżone jest do praktyk leczniczych stosowanych w czasach Jezusa. Ranę polewano winem i oliwą oraz bandażowano wspierając chorego modlitwą i opieką. Podobnie i tutaj materią tego sakramentu jest olej chorych, którym namaszcza się godne miejsce na ciele i zanosi się prośbę do Boga o przywrócenie zdrowia.
Doskonale pisze o tym św. Jakub w swoim liście: “Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).
Kto i komu udziela się namaszczenia chorych?
Każdy sakrament jest darem dla żywych! Nie udziela się żadnego sakramentu umarłym, bo nie jest im już potrzebny. Do niedawna panowało przekonanie, że sakrament namaszczenia to “ostatnie” namaszczenie, przygotowujące na śmierć i udzielane umierającym lub świeżo umarłym. W rzeczywistości udziela się tego sakramentu każdemu, kto jest chory, stary i niedołężny lub przygotowujący się do niebezpiecznych zabiegów. Można go przyjąć tyle razy ile jest potrzeba(!) – nie ma tu ograniczeń.
Ważnie udziela tego sakramentu tylko kapłan (prezbiter lub biskup).
Skutki namaszczenia
Skutkami tego sakramentu są:
- Łaska umocnienia w znoszeniu swego cierpienia i choroby
- Odpuszczenie grzechów
- Głębsze zjednoczenie z ofiarą krzyżową Jezusa Chrystusa
- Poprzez współudział w męce Chrystusa wysłużenie dóbr duchowych dla Kościoła
- Powrót sił i zdrowia
- Przygotowanie na przejście przez śmierć
Zakończenie
Każdy chory może prosić Boga o zdrowie duszy i ciała. W Kościele istnieją sakramenty, które służą temu celowi: spowiedź oraz namaszczenie chorych. Są to sakramenty wielokrotnego użytku (: dostępne za darmo dla potrzebujących. Wierząc, że Bóg nie chce naszego nieszczęścia i zguby mamy nadzieję, że udzieli On nam łaski zdrowia, gdy będziemy Go o to prosili. Szafarzami tych sakramentów są kapłani, bo to oni kontynuują posługę samego Jezusa oraz Jego uczniów.
W zeszycie:
- Odpowiedz na poniższe pytania.
Pytania kontrolne:
- Do jakiej grupy sakramentów należy sakrament namaszczenia chorych?
- Komu udziela się tego sakramentu i w jakim celu?
- Jakie są skutki namaszczenia chorych?
- Co jest materią namaszczenia? (czym się dokonuje tego sakramentu?)
- Kto może udzielać namaszczenia?
- Ile razy w życiu można przyjąć ten sakrament?
- Czy namaszcza się dopiero co umarłych?
- Czy sakrament namaszczenia to inaczej ostatnie namaszczenie?
2. Jak przygotować mieszkanie do udzielenia tego sakramentu i jka mają się zachować domownicy chorego.
Pomoce
* (…) oto przynieśli Mu paralityka, leżącego na łożu. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Ufaj, synu! Odpuszczają ci się twoje grzechy». Na to pomyśleli sobie niektórzy z uczonych w Piśmie: On bluźni. A Jezus, znając ich myśli, rzekł: «Dlaczego złe myśli nurtują w waszych sercach? Cóż bowiem jest łatwiej powiedzieć: “Odpuszczają ci się twoje grzechy”, czy też powiedzieć: “Wstań i chodź!” Otóż żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!» On wstał i poszedł do domu. A tłumy ogarnął lęk na ten widok, i wielbiły Boga, który takiej mocy udzielił ludziom. Mt 9,1-8
KKK o skutkach sakramentu namaszczenia
1520 Szczególny dar Ducha Świętego. Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości. Ta łaska jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią 114 . Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża 115 . ponadto, “jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,15) 116 .
1521 Zjednoczenie z męką Chrystusa. Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Jest on w pewien sposób konsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierci Zbawiciela. Cierpienie – następstwo grzechu pierworodnego – otrzymuje nowe znaczenie: staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa.
1522 Łaska eklezjalna. Chorzy, którzy przyjmują ten sakrament, “łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzają dobra Ludowi Bożemu” 117 . Celebrując ten sakrament, Kościół w komunii świętych wstawia się w intencji chorego. Ze swej strony chory przez łaskę tego sakramentu przyczynia się do uświęcenia Kościoła i do dobra wszystkich ludzi, dla których Kościół cierpi i ofiaruje się przez Chrystusa Bogu Ojcu.
1523 Przygotowanie do ostatniego przejścia. Jeśli sakrament namaszczenia chorych udzielany jest wszystkim, którzy cierpią z powodu ciężkiej choroby i niedołęstwa, to tym bardziej jest on przeznaczony dla tych, którzy zbliżają się do kresu życia 118 , tak że nazywano go również sacramentum exeuntium 119 , “sakramentem odchodzących”. Namaszczenie chorych dopełnia rozpoczęte przez chrzest dzieło naszego upodobnienia się do misterium Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Jest ono ostatnie w szeregu świętych namaszczeń, które wyznaczają etapy życia chrześcijanina: namaszczenie przy chrzcie wycisnęło na nas pieczęć nowego życia; namaszczenie przy bierzmowaniu umocniło nas do życiowej walki. To ostatnie namaszczenie otacza koniec naszego ziemskiego życia jakby ochroną, zabezpieczającą nas na ostatnią walkę przed wejściem do domu Ojca 120 .
26 stycznia 2021 r.
Temat :Jezus karmi nas swoim Ciałem.
- Jezus karmi nas swoim Ciałem.
MSZA ŚWIĘTA
2. Przygotowanie darów
3. Modlitwa Eucharystyczna
4. Komunia Święta
5. Komunia św. jest prawdziwym pokarmem
6. KOMUNIA ŚWIĘTA – BEZ NIEJ NIE MOŻNA ŻYĆ- ŚW. SIOSTRA FAUSTYNA KOWALSKA
ZESZYT:
Na podstawie powyższych materiałów napisz:
a) z jakich części składa się Liturgia Eucharystyczna z krótkim opisem
b) dlaczego Jezus przychodzi do nas w postaci chleba?
20 stycznia 2021 r.
Temat: Jezus karmi nas swoim Słowem.
Przeżywamy rok duszpasterski podczas którego będziemy pochylać się nad przeżywaniem największego z darów jakim jest Eucharystia.
Z jakich części składa się liturgia słowa i jakie jest ich znaczenie?
Liturgia słowa rozpoczyna się po modlitwie zwanej kolektą. Po słowach kapłana “Módlmy się” powinna nastąpić chwila ciszy, podczas której każdy uczestnik w duchu wypowiada własną intencję, którą chce przedstawić Bogu podczas Mszy św.
Liturgia słowa ma charakter dialogiczny: najpierw Bóg mówi do nas poprzez odczytywane fragmenty Pisma Świętego oraz pouczenie kapłana w formie homilii lub kazania. Musimy być świadomi, że słuchanie słowa Bożego rodzi wiarę. Słowo Boże nie jest tylko zwykłym zapisem jakieś informacji, czy instrukcją jak mamy żyć.
W przyjętym słowie Bożym jest moc, która zmienia nasze życie. Dlatego tak ważne jest przygotowanie do słuchania słowa Bożego. Nie można tego momentu przespać. Jeśli do nas mówi ktoś ważny staramy się słuchać go z uwagą. A w czasie liturgii słowa na Mszy Świętej mówi do nas ktoś najważniejszy – sam Bóg. Nie tylko przekazuje nam jakieś treści czy informacje, ale już w tym momencie daje nam łaskę do zmienienia naszego życia. Stąd potrzebne jest nasze zaangażowanie i wyciszenie.
Pierwsze czytanie, a w przypadku niedziel i uroczystości – również drugie, może być odczytane przez osoby świeckie. Odczytanie Ewangelii oraz jej objaśnienie jest zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn, którzy przyjęli sakrament święceń. Jak wspomniano nauczanie diakona, prezbitera lub biskupa może mieć charakter homilii lub kazania. Są to różne formy nauczania. Homilia – to rodzaj głoszenia, którego treścią jest wyjaśnienie przypadających na dany dzień czytań z Pisma Świętego.
Kazanie może być poświęcone wybranej prawdzie wiary lub tłumaczyć fragmenty obrzędów liturgicznych.
Po homilii lub kazaniu powinno się zachować przez chwilę milczenie, które pozwala na osobistą refleksję nad usłyszanym słowem.
Po pierwszym czytaniu wykonywany jest psalm responsoryjny. Tekst pierwszego czytania biblijnego tworzy z psalmem jedną całość treściową. Jest on modlitwą refleksyjną nad przeczytanym tekstem. Wierni słuchający zwrotek psalmu powinni medytować usłyszane słowo Boże, a wspólny (!) śpiew refrenu jest odpowiedzią na to, co Bóg mówił do swojego ludu w usłyszanym słowie Bożym.
Odpowiedzią wiernych na usłyszane słowo Boże jest wyznanie wiary (credo) oraz modlitwa zwana powszechną lub modlitwą wiernych. Wyznanie wiary odmawia się w niedziele oraz uroczystości. Credo mszalne nosi nazwę Symbolu nicejsko-konstantynopolitańskiego, ponieważ zawiera sformułowania ustalone na Soborze w Nicei (325 r.) i ponownie zatwierdzone na Soborze w Konstantynopolu (381 r.). Wyznanie wiary we Mszy świętej jest przypomnieniem przyjętego sakramentu chrztu, podczas którego dokonało się wejście każdego z uczestników liturgii do Kościoła – wspólnoty tak samo wierzących uczniów Chrystusa.
Recytacja wyznania wiary przez całe zgromadzenie zmierza ku temu, by lud wyraził zgodę i dał odpowiedź na słowo Boże, które usłyszał w czytaniach i za pośrednictwem homilii, oraz by uświadomił sobie zasadnicze prawdy wiary, zanim rozpocznie sprawowanie Eucharystii. Pamietajmy, że dla uczczenia tajemnicy Wcielenia Syna Bożego podczas odmawiania Credo… na słowa: i za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało, czynimy głęboki ukłon, a w uroczystość Zwiastowania Pańskiego oraz w Boże narodzenie przyklękamy.
Liturgia słowa kończy się modlitwą powszechną. Ta modlitwa uczy nas, że trzeba wyjść z kręgu własnych próśb i włączyć się w modlitwę błagalną całego ludu. Z reguły zanosi się prośby do Boga w następującej kolejności:
- w potrzebach Kościoła powszechnego
- za władzę państwową i o zbawienie całego świata
- za tych, którzy znajdują się w trudnościach życiowych
- za wspólnotę miejscową
Do kapłana przewodniczącego liturgii należy kierowanie modlitwą powszechną. On rozpoczyna ją wezwaniem wszystkich obecnych do wspólnego błagania i po skończonych wezwaniach odmawia modlitwę końcową.
Słowa Boga do każdego młodzieńca i dziewczyny, którzy chcą znać wolę Ojca w niebie. Przesłanie dla nastolatki, nastolatka, syna i córki naszego Ojca w niebie. Jest ono parafrazą słów z Biblii ułożoną w formie listu.
W zeszycie:
Napisz, które słowa Pisma Świętego – może nawet odczytane w niedzielę podczas Mszy św. – najbardziej do ciebie przemówiły i dlaczego?
19 stycznia 2021 r.
Temat: Dar ofiary i obecności- Eucharystia.
Przeczytaj:
Jesteśmy uczestnikami Eucharystii. Bierzemy w niej udział w miarę systematycznie, być może nawet w każdą niedzielę. Może nawet częściej. Widzimy jednak, że nie wszyscy. Co jest powodem takiego stanu? W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy bowiem, że w Najświętszej Eucharystii zawiera się całe dobro duchowe Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha (KKK 1324). Czy zatem ci, których nie ma na Mszy św. nie chcą spotkać Chrystusa?
A może nie rozumieją liturgii, jej znaków, symboli oraz tego, co dzieje się podczas celebracji Mszy św.?
A kiedy po raz ostatni, albo czy kiedykolwiek, Eucharystia była dla mnie spotkaniem z Chrystusem żywym, prawdziwym, obecnym?
Skoro Eucharystia to realna Obecność żywego Chrystusa, szansa na spotkanie z Nim i pogłębienie relacji, to może warto wejść w głąb Tajemnicy, która się dokonuje, aby rzeczywiście Go spotkać.
Reforma liturgii dokonana po Soborze Watykańskim II postawiła sobie za cel, aby uczestnicy liturgii byli świadomi, angażowali się w jej przebieg i owocnie, w pełni w niej uczestniczyli. A jak jest ze mną? Zaproszenie jest wciąż aktualne i domaga się osobistego zaangażowania, aby przeżyć spotkanie, aby dokonało się zjednoczenie z Chrystusem, który w celebracji liturgii staje się dostępny, a więc dokonuje się uobecnienie Jego zbawczego dzieła, tego co dokonał na Krzyżu i podczas Zmartwychwstania. Fizycznie nie było nas przy tych wydarzeniach. Właśnie liturgia czyni je dostępnymi dla nas, ludzi tu i teraz żyjących. Owoce tamtych wydarzeń stają się obecne konkretnie dla mnie. Oznacza to, że Chrystusowe umieranie i Zmartwychwstanie nie jest tylko wspominaną historią ale rzeczywistością obecną i dostępną dla uczestniczącego w liturgii.
Będziemy się wspólnie zastanawiać i szukać rozwiązań, aby sprawowanie Mszy świętej było godne, i „odsłaniało” Niewidzialnego Boga, przybliżało do Niego i pozwalało odczuć Jego obecność.
To zapisz w zeszycie:
Podczas Mszy św. jak uczy Kościół (zob. OWMR 27), Chrystus Pan jest rzeczywiście obecny w czterech takich wymiarach:
- w zgromadzeniu zebranym w Jego imię aby sprawować Eucharystię, zgodnie z obietnicą:„Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20),
- w osobie szafarza, celebransa Mszy świętej,
- w swoim Słowie, bo gdy czyta się Pismo św. sam Bóg mówi do nas,
- a w sposób substancjalny i trwały pod Postaciami Eucharystycznymi.
- Przeczyta dalej
Każdy z tych sposobów obecności Chrystusa jest ważny i świadomość tego niech pozwoli Go spotkać w człowieku, który jest obok mnie – w moim bracie w wierze, w osobie kapłana sprawującego Mszę św., w zasłuchaniu w Jego słowo konkretnie do mnie kierowane i wreszcie w Komunii św., kiedy przychodzi by karmić i umacniać mnie swoim Ciałem.
Do obejrzenia :
To posłuży do dalszych katechez o Eucharystii.
22 grudnia 2020 r.
Temat:
Przeczytaj.
Znajdź w Piśmie św. podane teksty i przeczytaj.
Proroctwa Starego Testamentu o pochodzeniu i miejscu narodzin Mesjasz:
- Rdz 49,10 – z pokolenia Judy (jeden z 12 synów Jakuba);
- Lb 24,11 – z potomstwa Jakuba;
- Iz 11,1-2 (Mt 1,1-16, Łk 3,23-28, Rz 15,12) – z potomstwa Jessego, ojca króla Dawida;
- 2 Sm 7,12-13 oraz Jr 23,5 – Mesjasz będzie potomkiem króla Dawida.
Pocznie się z dziewicy: Izajasz (Iz 7,14): Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel.
Przyjdzie na świat w Betlejem: Micheasz (Mi 5,1): A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności.
Przeczytaj.
To jak naprawdę było ze świętem Bożego Narodzenia?
Święto Bożego Narodzenia powstało w IV wieku. Dlaczego wtedy? Do 313 roku trwały prześladowania chrześcijan i nowe w tym okresie były jedynie wspomnienia liturgiczne męczenników. Obchodzono Wielkanoc i Zesłanie Ducha Świętego, oczywiście też niedziele jako Dzień Pański – dzień zmartwychwstania.
Zresztą w Izraelu nie obchodzono żadnego święta narodzin! Nie było żadnej tradycji, żeby świętować narodziny kogokolwiek np. Abrahama czy Izaaka.
Natomiast kiedy ustają prześladowania, zaczyna się wtedy rozwijać teologia i liturgia. Kościół otrzymuje pierwsze pozwolenia budowy świątyń, które wznoszone są we wszystkich ważnych miejscach chrześcijaństwa: w Rzymie, Jerozolimie na Górze Oliwnej, Betlejem. A to pozwala na rozwój liturgii i ceremonii ale także roku liturgicznego.
Skąd więc wzięła się data 25 grudnia?
Wyborowi 25 grudnia nie towarzyszyły jakieś tradycje historyczne związane z tym, że Jezus dokładnie wtedy się urodził, ale ważna była symbolika tej daty.
Ponieważ Pismo święte podaje, że między narodzinami Jana Chrzciciela a Jezusa było 6 miesięcy – to pozwalało sytuować daty poczęcia i narodziny tych dwóch wielkich postaci w dniu równonocy i przesilenia. A więc Jan Chrzciciel poczyna się 24 września w czasie równonocy jesiennej, zaś 6 miesięcy później 25 marca (a to była tradycyjna data równonocy wiosennej) – poczyna się Jezus. W dniu przesilenia letniego– 24 czerwca (po 9 miesiącach od poczęcia) rodzi się Jan Chrzciciel a 25 grudnia rodzi się Jezus. To wszystko.
Widzimy więc, że od czasów biblijnych, jak również w czasach wczesnochrześcijańskich rok liturgiczny był wpisywany w rok naturalny. Bóg nakazał obchodzić Paschę w pierwszą wiosenną pełnię księżyca po równonocy wiosennej. Również pierwsi chrześcijanie bardzo dbali o uświęcanie czasu: modlitwę rano, wieczorem, kiedy zapalamy światło. Symbolika astronomiczna towarzyszy świętom chrześcijańskim od samego początku i stąd łatwo było również święto Bożego Narodzenia umieścić w takim momencie roku, który jest nośny z punktu widzenia symboliki.
Nas to dziwi ale starożytni nie przywiązywali wagi do tego, kiedy ktoś się urodził?
Po prostu kiedy ktoś stawał się bardzo ważny jak np. Oktawian August, to w wieku dorosłym ustanawiał swoje urodziny. Nie ważne kiedy się urodził. Wtedy, kiedy mu to odpowiadało ustanawiał w ciągu roku dzień swoich urodzin – Natale.
Tak samo, kiedy chrześcijanie ustalili święto Bożego Narodzenia na 25 grudnia, nie przedstawiając dowodów historycznych, nikogo to wtedy nie dziwiło, bo wybiera się datę, która najlepiej wyjaśnia znaczenie postaci – w tym wypadku znaczenie osoby Jezusa, który przyniósł Światłość na świat. W dniu kiedy ciemności (noc) przestają się zwiększać a zaczyna być więcej światła (dłuższy dzień). To są narodziny Światłości świata.
W zeszycie.
Zadanie na ocenę: Na podstawie wywiadu z rodzina, sąsiadami napisz o zwyczajach adwentowych, wigilijnych i bożonarodzeniowych.
16 grudnia 2020 r.
Temat: Stanąć w prawdzie – warunki sakramentu pokuty i pojednania.
PRZECZYTAJ!
sen św. Jana Bosco:
Św. Janowi Bosco śniło się, że spowiada w kościele chłopców, którzy ustawieni w kolejce kolejno podchodzili do konfesjonału. W pewnym momencie, do kościoła wszedł nieznajomy pan, obładowany mnóstwem paczek i pudełek różnej wielkości. Podchodząc do każdego chłopca, zaczął im rozdawać paczki, jednym większe, innym mniejsze. Zaintrygowany tym ksiądz zapytał go: – Kim pan jest? – Jestem szatan. – A co ty robisz? I co jest w tych paczkach? – Ja? – odparł szatan, – ja uczciwie oddaję im to, co im zabrałem. Oddaję im wstyd i lęk, który ukradłem im, gdy grzeszyli.
Szatanowi bardzo zależy, abyś nie spowiadał się szczerze, a najlepiej w ogóle się nie spowiadał. Dlatego przed spowiedzią oddaje wstyd i lęk, często pomnożony przez 1000.
ZAKOŃCZENIE
– do spowiedzi trzeba się przygotować przez modlitwę o dobrą i szczerą spowiedź, o odwagę wyznania grzechów i światło dla kapłana,
– trzeba mieć świadomość, że wyznajemy grzechy przed Chrystusem, który pragnie nam przebaczyć i uwolnić od grzechów i nałogów, a kapłan jest jedynie Jego widzialną zasłoną,
– im szczerzej wyznamy swoje grzechy, tym więcej łaski Chrystus może nam udzielić,
– porzucając spowiedź, nie znajdziemy nigdzie ukojenia i nie uwolnimy się w żaden sposób od grzechu. Pojawią się nałogi, jako „znieczulacze” wyrzutów sumienia,
– mamy wolność w wyborze kapłana, i nie należy się zrażać ludzką niedoskonałością kapłanów. (Czy ludzka niedoskonałość tego, czy innego kapłana jest powodem, aby zrezygnować całkowicie z łaski Chrystusa, którą daje On sakramencie pojednania?
Warunki sakramentu pokuty – Warunki dobrej spowiedzi
- Rachunek sumienia
Rachunek sumienia jest jednym z 5 warunków dobrej spowiedzi; jego celem jest przygotowanie chrześcijanina do przyjęcia sakramentu pokuty.
Rachunku sumienia nie należy traktować wyłącznie jako spisu złych uczynków i przewinień. Trzeba odkryć również przyczyny nagannego postępowania, żeby móc je wyeliminować w przyszłości. Ważne jest także, aby człowiek, który wykonuje rachunek sumienia, był wobec siebie uczciwy, a nie pobłażliwy oraz nazywał zło po imieniu. Owa uczciwość dotyczy również dostrzegania swoich zalet i dobrych uczynków. Rachunek sumienia jest całościowym spojrzeniem na własne życie. Głównym odniesieniem w ocenie własnego zachowania powinny być słowa i czyny samego Jezusa Chrystusa.
Św. Ignacy Loyola, założyciel zakonu jezuitów, zalecał codzienny rachunek sumienia jako ćwiczenie duchowe. Celem takiej praktyki jest uzyskanie większej kontroli nad własnym postępowaniem i , w konsekwencji, unikanie grzechów ciężkich.
Rachunek sumienia powinien być poprzedzony i zakończony modlitwą.
Modlitwa przed rachunkiem sumienia
Wszechmogący i miłosierny Boże, oświeć mój umysł, abym poznał grzechy, które popełniłem, i odmień moje serce, abym szczerze nawrócił się do Ciebie. Niech Twoja miłość zjednoczy mnie ze wszystkimi, którym wyrządziłem krzywdę. Niech Twoja dobroć uleczy moje rany, umocni moją słabość. Niech Duch Święty obdarzy mnie nowym życiem i odnowi we mnie miłość, aby w moich czynach zajaśniał obraz Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. Amen.
Modlitwa po rachunku sumienia
Boże mój Ojcze wiem, że mnie kochasz, że obdarzyłeś mnie niezliczonymi dobrodziejstwami i przeznaczyłeś do życia wiecznego. Po zbadaniu stanu swego sumienia szczerze boleję, bo jestem niewdzięcznym Twym dzieckiem: przekraczałem świadomie i dobrowolnie Twoje nakazy, popadając w liczne grzechy. Bardzo żałuję, że tak postępowałem, wyrzekam się grzesznego postępowania, chcę na nowo kochać Ciebie ponad wszystko, chcę szczerze wyznać wszystkie moje grzechy i poprawić się, licząc na Twoją łaskę. Wracając do Ciebie, chcę ufnie trwać w społeczności Twojego Kościoła, we wspaniałej społeczności świętych obcowania.
- Żal za grzechy
Żal za grzechy należy do tzw. aktów penitenta (łac. paenitens – pokutujący) i zajmuje wśród nich pierwsze miejsce według Katechizmu Kościoła Katolickiego, jednak powinien on być poprzedzony rachunkiem sumienia. Sobór Trydencki określił żal za grzechy jako: Ból duszy i znienawidzenie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości. (KKK 1451).
Człowiek, który żałuje złego postępowania, zwraca się ponownie ku Bogu. Wyróżnia się żal doskonały, mający swoje źródło w miłości do Boga oraz żal niedoskonały, wynikający z innych pobudek np. lęku przed karą. Do tego, aby sakrament pokuty był ważny, czyli Bóg wybaczył nam grzechy, wystarczy żal niedoskonały.
Żal za grzechy uważany jest za najważniejszy warunek spowiedzi. Jest on konieczny, aby Bóg przebaczył człowiekowi. Jeśli człowiek nie żałuje za grzechy, to spowiedź jest nieważna, nawet jeśli kapłan udzielił nam rozgrzeszenia.
Żal doskonały (contritio)
zwany także „żalem z miłości”, gdyż wypływa z miłości do Boga. Taki żal odpuszcza grzechy powszednie, ale przynosi także przebaczenie grzechów śmiertelnych, pod warunkiem, że osoba, która żałuje, postanawia przystąpić do spowiedzi, gdy tylko będzie miała taką możliwość.
Przykładem takiego żalu doskonałego jest postawa nawróconej grzesznicy, która łzami obmyła stopy Jezusa, a następnie namaściła je olejkiem. Wówczas Chrystus rzekł do Szymona, faryzeusza, w którego domu przebywał:
«Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje». Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone». (Łk 7,44-48)
Żal niedoskonały (attritio)
Jest darem Bożym, efektem poruszenia Ducha Świętego. Jest to postawa skruchy, która nie rodzi się z miłości do Boga, ale wypływa z innych motywów np. rozważania zła, brzydoty grzechu oraz strachu przed karą Bożą. W przeciwieństwie do „żalu doskonałego” taki żal sam w sobie nie może przynieść przebaczenia grzechów ciężkich.
Przykładem takiego żalu niedoskonałego jest żal syna marnotrawnego, który wrócił do ojca, gdyż cierpiał głód i niedostatek:
Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. (Łk 15,17-19).
- Mocne postanowienie poprawy
To owoc szczerego żalu za grzechy. Postanowienie poprawy jest postanowieniem, że zrobimy wszystko, aby dany grzech się nie powtórzył. Wiąże się to też z zerwaniem z tym, co powoduje złe postępowanie np. nieodpowiednim towarzystwem. Jest to decyzja pracy nad sobą, która obejmuje nie tylko unikanie grzechu, ale także czynienie jak najwięcej dobra. Poprawa życia jest możliwa dla każdego człowieka.Mocne postanowienie poprawy jest trzecim z 5 warunków dobrej spowiedzi; jest owocem szczerego żalu za grzechy.
Mocne postanowienie poprawy jest postanowieniem, że zrobimy wszystko, aby dany grzech się nie powtórzył. Powinno być zatem konkretne – dotyczyć szczegółowo określonych grzechów. Najpierw skupiamy się na jednym z nich, staramy się go wyeliminować z naszego postępowania, a kiedy sobie poradzimy z tym zadaniem, przechodzimy do następnego. Można ułożyć sobie plan i realizować go metodą małych zwycięstw, poczynając od grzechu, który najdotkliwiej ciąży nam na sumieniu albo tego, który jest źródłem innych.
Ważna jest również proporcjonalność do winy oraz realność wykonania postanowienia. Świadoma decyzja pracy duchowej wiąże się także z zerwaniem ze wszystkim, co człowieka do grzechu prowadzi, np. z nieodpowiednim towarzystwem.
Postanowienie poprawy obejmuje nie tylko unikanie grzechu, ale także chęć czynienia jak najwięcej dobra – człowiek, który postanawia poprawę, wybiera dobro. Ten wybór musi być jednak szczery; nie może być tylko pustą deklaracją wobec spowiednika. Gotowość do przemiany życia powinna narodzić się w sercu grzesznika. Jeśli takiej gotowości nie ma, to spowiedź jest nieważna, nawet jeśli ksiądz wypowiedział nad wierzącym słowa rozgrzeszenia. W takiej sytuacji penitent dodatkowo obciążył się grzechem kłamstwa oraz grzechem znieważenia Sakramentu.
Zmiana życia, choć trudna, jest możliwa dla każdego człowieka. Osoba, która się jej podejmuje, powinna być cierpliwa i wspierać się modlitwą.
- Szczera spowiedź
Szczera spowiedź polega na wyznaniu wobec kapłana wszystkich grzechów, które przypomnieliśmy sobie, robiąc rachunek sumienia, czyli zarówno grzechów ciężkich, jak i powszednich. W czasie spowiedzi powinno się również wyjawić motywy swojego postępowania. Ukrywanie grzechów przed księdzem czyni spowiedź nieważną. Należy również pamiętać, że spowiednik jest tylko pośrednikiem, a w rzeczywistości spotkanie przy konfesjonale, jest spotkaniem z samym Jezusem. Spowiedź jest pojednaniem z Bogiem. Spowiedź, czyli wyznanie grzechów, jest czwartym z warunków sakramentu pokuty. Przez spowiedź człowiek bierze odpowiedzialność za własne grzechy, przyznaje się do nich, a przez to na nowo otwiera się na Boga oraz Kościół. Miejscem właściwym przyjmowania spowiedzi jest kościół lub kaplica. Każdy katolik ma obowiązek przystąpienia do spowiedzi co najmniej raz w roku.
Spowiedzią bywa nazywany także cały sakrament pokuty.
Spowiedź prywatna
Spowiedź osobista (zwana również prywatną/indywidualną/uszną) jest uznawana przez Kościół za najbardziej wymowną formą pojednania z Bogiem i Kościołem. Jedynie niemożliwość fizyczna lub moralna zwalnia od takiej spowiedzi. Spowiedzi nie należy przyjmować poza konfesjonałem, z wyjątkiem uzasadnionej przyczyny. W razie konieczności i jeżeli duchownego katolickiego nie ma na miejscu, katolicy mogą iść do spowiedzi do kapłana prawosławnego.
Na spowiedzi należy wyznać kapłanowi wszystkie grzechy śmiertelne, których spowiadający się są świadomi. Grzechy ciężkie, których penitent nie wyzna, nie zostaną mu bowiem odpuszczone. Z kolei wyznawanie grzechów powszednich nie jest konieczne, ale jak najbardziej przez Kościół zalecane, bowiem regularne spowiadanie się z nich pomaga nam kształtować wiernemu sumienie i walczyć ze złymi skłonnościami.
Spowiednik jest zobowiązany do zachowania absolutnej tajemnicy odnośnie grzechów wyznanych przez penitenta. Nie może on wykorzystywać żadnych wiadomości o ich życiu, jakie uzyskał w czasie spowiedzi. Tajemnica ta nie dopuszcza żadnych wyjątków. Jest nazywana “pieczęcią sakramentalną”. Kościół przewiduje surowe kary dla kapłana, który złamie tajemnicę spowiedzi. Tajemnica spowiedziobowiązuje także osoby trzecie, które poznały jej treść zarówno przypadkowo, jak i nieprzypadkowo (np. tłumacze).
Obecnie spowiedź uszna funkcjonuje także w kościołach prawosławnych. Natomiast protestanci kwestionują ludzką władzę odpuszczania grzechów, czyli spowiedź indywidualną. Zachowali spowiedź powszechną, ale nie jest ona w ich rozumieniu sakramentem.
Spowiedź publiczna
Przez spowiedź publiczną/powszechną można rozumieć początkową część Mszy świętej w Kościele rzymskokatolickim, kiedy kapłan i zgromadzeni wierni odmawiają następującą formułę:
Spowiadam się Bogu wszechmogącemu i wam, bracia i siostry że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem: moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Przeto błagam Najświętszą Maryję, zawsze Dziewicę, wszystkich Aniołów i Świętych, i was bracia i siostry o modlitwę za mnie do Pana Boga naszego.
Jest to jednak wyłącznie akt pokuty wiernych, a wypowiedzenie tych słów nie niesie za sobą rozgrzeszenia.
Równocześnie jednak spowiedzią publiczną/powszechną nazywa się wspólnotową celebrację z ogólną spowiedzią i ogólnym rozgrzeszeniem. Do takiej spowiedzi, określanej także absolucją zbiorową, dochodzi w szczególnych przypadkach. Jej konieczność może zaistnieć, gdy zachodzi niebezpieczeństwo śmierci, a kapłan (lub kapłani) nie ma czasu wysłuchać wyznania grzechów każdego z wiernych. Może mieć miejsce również wtedy, gdy jest za dużo penitentów, a za mało spowiedników w danym czasie i miejscu. Trzeba pamiętać jednak, że po otrzymaniu generalnego rozgrzeszenia wierni muszą się wyspowiadać indywidualnie, gdy tylko będą mieli do tego okazję. Sama ocena, czy zachodzą warunki wymagane do ogólnego rozgrzeszenia, leży w rękach biskupa diecezjalnego. Równocześnie duży napływ wiernych z okazji świąt bądź pielgrzymek nie jest zaliczany do owej szczególnej konieczności.
Spowiedzi publicznej nie należy mylić ze spowiedzią generalną, która jest spowiedzią indywidualną, w trakcie której wierny wyznaje swoje grzechy popełnione w ciągu całego życia.
- Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu
Co to jest zadośćuczynienie Bogu i bliźniemu?
Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu to piąty, czyli ostatni, warunek dobrej spowiedzi. Stanowi zatem zwieńczenie i dopełnienie sakramentu pokuty i pojednania.
Zadośćuczynienie jest naprawieniem zła, które zostało przez grzesznika wyrządzone. Przede wszystkim należy podjąć konkretne działania, które będą wynagrodzeniem bliźniemu za krzywdy, których doznał z naszej strony np. należy oddać skradzione pieniądze bądź przywrócić dobrą sławę temu, kto został oczerniony i przeprosić za wypowiedziane oszczerstwa.
W powszechnym rozumieniu zadośćuczynienie obejmuje pokutę nałożoną przez kapłana, ale trzeba zaznaczyć, że owa zadana pokuta jest wyłącznie symboliczną formą zadośćuczynienia. Każdy grzesznik, zgodnie z własnym sumieniem i wolą, powinien zdecydować, czy zadana pokuta jest naprawdę wystarczająca, i czy nie warto zrobić czegoś od siebie (poza pokutą nałożoną).
Każdy grzech osłabia relację człowieka z Bogiem. Zadośćuczynienie potrzebne jest zatem, aby w pełni odzyskać zdrowie duchowe. Niektóre formy pokuty, np. modlitwy, jałmużny, służby bliźniemu, dobrowolnego wyrzeczenia, pomagają upodobnić się do Chrystusa; wiążą się z Jego naśladowaniem i sprawiają, że człowiek staje się lepszy. Ponadto samo zadośćuczynienie dokonane może być tylko dzięki Jezusowi. Sam człowiek nie może z siebie nic uczynić, ale wszystko możemy w Tym, który nas umacnia (Flp 4, 13).
Zadośćuczynienie jest dowodem, że człowiek faktycznie pragnie zmiany swojego postępowania. Ma ono charakter obligatoryjny, jest obowiązkowe i świadczy o prawdziwym nawróceniu serca grzesznika. Konieczne jest zatem szczere zaangażowanie. Powinno być również adekwatne i proporcjonalne do popełnionego grzechu. Człowiek powinien zadośćuczynić należy w jak najkrótszym czasie od spowiedzi.
15 grudnia 2020 r.
Temat: Dar przebaczenia – pokuta i pojednanie.
Mówiono o pewnej starej kobiecie z wioski, że miewa cudowne widzenia. Miejscowy ksiądz zażądał na to dowodu: – Ujrzawszy Boga, poproś Go, by powiedział
ci moje grzechy, które tylko Jemu są znane. To będzie wystarczający dowód. Miesiąc później, kobieta wróciła i ksiądz zapytał, czy Bóg znów się jej objawił. Odpowiedziała, że tak. – Czy zadałaś Mu pytanie? – Tak – I co odpowiedział? – Rzekł: Powiedz swemu kapłanowi, że wyznał wszystkie swoje grzechy w spowiedzi i ja już ich nie pamiętam.
=================================================================
To zapisz w zeszycie i przeczytaj podane teksty z Pisma św.
Przypowieści o Bożym przebaczeniu:
- Dobry pasterz i zagubiona owca * Mt 18,12-14; Łk 15,1-7
- Kobieta poszukująca zagubionej drachmy * Łk 15,8-10
- Dobry ojciec i marnotrawny syn * Łk 15,11-32
- Faryzeusz i celnik * Łk 18,9-14
- Niemiłosierny sługa * Mt 18,23-35
- O cierpliwym ogrodniku * Łk 13,6-9
- (Obowiązek przebaczenia braterskiego * Łk 17,3-4)
- (Miłosierny samarytanin * Łk 10,30-37)
Ustanowienie sakramentu pojednania * J 20,19-23
Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
=======================================================================
Tego się naucz!
Warunki dobrej spowiedzi *
- Dokładny rachunek sumienia
- Szczery żal za grzechy
- Mocne postanowienie poprawy
- Wyznanie grzechów
- Zadośćuczynienie
W sakramencie pojednania otrzymujemy odpuszczenie grzechów ponieważ Chrystus – poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie – pojednał nas z Bogiem. Jedynym absolutnie koniecznym warunkiem ze strony człowieka jest szczery żal za grzechy, którego konsekwencją jest postanowienie poprawy. Żal za grzechy, do jakiego jesteśmy zobowiązani, dotyczy zła (krzywdy, niesprawiedliwości, niewierności…) jakie związane jest z danym grzechem.
==================================================================
Przeczytaj!
Definicja grzechu * KKK 1846-1876
1849 Grzech jest wykroczeniem przeciw rozumowi, prawdzie, prawemu sumieniu; jest brakiem prawdziwej miłości względem Boga i bliźniego z powodu niewłaściwego przywiązania do pewnych dóbr. Rani on naturę człowieka i godzi w ludzką solidarność. Został określony jako “słowo, czyn lub pragnienie przeciwne prawu wiecznemu” (św. Augustyn).
1855 Grzech śmiertelny niszczy miłość w sercu człowieka wskutek poważnego wykroczenia przeciw prawu Bożemu; podsuwając człowiekowi dobra niższe, odwraca go od Boga, który jest jego celem ostatecznym i szczęściem.
Grzech powszedni pozwala trwać miłości, chociaż ją obraża i rani.
1857 Aby grzech był śmiertelny, są konieczne jednocześnie trzy warunki: “Grzechem śmiertelnym jest ten, który dotyczy materii poważnej i który nadto został popełniony z pełną świadomością i całkowitą zgodą” (Jan Paweł II).
=====================================================================
To zapisz w zeszycie
Pomoc w rachunku sumienia:
- Dekalog, 8 błogosławieństw…
- Inne teksty Pisma Świętego: 2Kor 12,20; Ga 5,19-23; 1Tm 6,11; 2Tm 3,2-5; 2P 1,5-8.
- 7 grzechów (wad) głównych
- Dary Ducha Świętego
- Osobiste talenty i zdolności
- Książeczna do nabożeństwa
- Opinia mojego przyjaciela i mojego wroga
- Przyjaźń Jezusa – Jemu zależy na mnie!
=======================================================================
Przeczytaj!
Św. Jan Chryzostom, Pięć dróg pojednania z Bogiem (IV w.).
Czy chcecie, bym przypomniał drogi pojednania z Bogiem? Są liczne i różnorodne, a wszystkie prowadzą do nieba.
(1) Pierwszą jest potępienie własnych grzechów. “Wyznaj najpierw swe grzechy, aby otrzymać usprawiedliwienie”. Dlatego Prorok mówił: “Rzekłem: Wyznaję nieprawość moją wobec Pana, a Tyś darował winę mego serca”. Uznaj zatem swe grzechy. To wystarczy, aby Pan ci przebaczył. Kto bowiem wyznaje swe grzechy, niełatwo powróci do nich na nowo. Porusz swoje sumienie, twego wewnętrznego oskarżyciela, abyś nie spotkał oskarżyciela przed trybunałem Pana. Ta droga pojednania jest najlepsza. (2) Istnieje także druga, nie gorsza od poprzedniej, a mianowicie: nie pamiętać doznanych krzywd, panować nad gniewem, darować winy bliźnim. Tak czyniąc otrzymamy odpuszczenie win, których dopuściliśmy się względem Pana. To drugi sposób oczyszczenia się z grzechów: “Jeśli bowiem – mówi Pan – przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski”. (3) Chcesz poznać trzecią drogę nawrócenia? Jest nią należyta, żarliwa, płynąca z głębi serca modlitwa. (4) Jeśli chcesz znać jeszcze czwartą, wymienię jałmużnę. Posiada naprawdę wielką moc. (5) Ponadto, jeśli ktoś postępuje z pokorą i skromnością, to taka jego postawa usuwa grzechy w nie mniejszym stopniu niż już wymienione. Świadkiem ów celnik, który nie mógł przynieść dobrych czynów, ale w ich miejsce ofiarował cnotę pokory, i w ten sposób uwolnił się od ciężkiego brzemienia grzechów.
Oto ukazaliśmy pięć dróg pojednania z Bogiem. Pierwsza polega na uznaniu grzechów, druga na darowaniu bliźnim krzywd, trzecia na modlitwie, czwarta prowadzi przez jałmużnę, piąta przez pokorę.
Nie bądź przeto bezczynny, ale codziennie postępuj tymi drogami. Są bowiem łatwe, i ubóstwem nie możesz się wymawiać. Jeśli nawet żyjesz w wielkim niedostatku, możesz wyzbyć się gniewu, odznaczać się pokorą, modlić się wytrwale i wyznawać grzechy, a żadne ubóstwo nie będzie ci przeszkodą. Ale cóż mówię? Nawet na tej drodze pokuty, na której wypada dzielić się pieniędzmi (mam na myśli jałmużnę), ubóstwo nie przeszkadza w wypełnieniu przykazania. Pokazała to wdowa, która ofiarowała dwa pieniążki.
Skoro więc nauczyliśmy się sposobu leczenia naszej duszy, korzystajmy z tych lekarstw, abyśmy po odzyskaniu zdrowia mogli z ufnością przystąpić do świętego stołu, abyśmy z wielką radością podążali na spotkanie Chrystusa, Króla chwały, i na zawsze osiągnęli dobra wieczne przez łaskę, miłosierdzie i dobroć Jezusa Chrystusa, naszego Pana.
Homilia 2, 6, O szatanie kusicielu, LG IV, s.120n.
Tajemnica spowiedzi * Kodeks Prawa Kanonicznego
Kanon 983
§ 1. Tajemnica sakramentalna jest nienaruszalna; dlatego nie wolno spowiednikowi słowami lub w jakikolwiek inny sposób i dla jakiejkolwiek przyczyny w czymkolwiek zdradzić penitenta.
§ 2. Obowiązek zachowania tajemnicy ma także tłumacz, jeśli występuje, jak również wszyscy inni, którzy w jakikolwiek sposób zdobyli ze spowiedzi wiadomości o grzechach.
Kanon 984
§ 1. Bezwzględnie zabrania się spowiednikowi korzystania z wiadomości uzyskanych w spowiedzi, powodujących uciążliwość dla penitenta, nawet przy wykluczeniu wszelkiego niebezpieczeństwa wyjawienia.
§ 2. Kto posiada władzę, nie może w żaden sposób korzystać w zewnętrznym zarządzaniu z wiadomości, jakie uzyskał o grzechach wyznanych w jakimkolwiek czasie w spowiedzi.
=======================================
W zeszycie odpowiedz na pytania
1. Dlaczego spowiedź nazywa się sakramentem pokuty?
2. Dlaczego spowiedź nazywa się sakramentem nawrócenia?
9 grudnia 2020 r.
Temat: Dar nowego życia – chrzest.
1. Przeczytaj poniższe teksty:
Misyjny nakaz Jezusa – Mt 28,18-20
Jezus podszedł do Jedenastu i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».
Chrzest to śmierć grzechowi – Rz 6,1-14
Cóż więc powiemy? Czyż mamy trwać w grzechu, aby łaska bardziej się wzmogła? Żadną miarą! Jeżeli umarliśmy dla grzechu, jakże możemy żyć w nim nadal?
Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca.
Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu.
Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy. Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie.
Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, poddając was swoim pożądliwościom. Nie oddawajcie też członków waszych jako broń nieprawości na służbę grzechowi, ale oddajcie się na służbę Bogu jako ci, którzy ze śmierci przeszli do życia, i członki wasze oddajcie jako broń sprawiedliwości na służbę Bogu. Albowiem grzech nie powinien nad wami panować, skoro nie jesteście poddani Prawu, lecz łasce.
Zapisz w zeszycie:
Greckie słowo “chrzcić” (baptizein) oznacza dosłownie obmywać, polewać wodą.
→ j.angielski: baptism (chrzest) oraz baptize (chrzcić).
Znaki chrztu
- polanie, pokropienie lub zanurzenie w wodzie wraz z formułą
- namaszczenie olejem (krzyżmem) poświęconym przez biskupa w Wielki Czwartek
- nałożenie białej szaty, znaku czystości i łaski Bożej
- zapalenie świecy ochrzczonego od paschału, znaku Zmartwychwstałego Chrystusa
Formuła chrztu
[Imię], ja ciebie chrzczę
w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
Skutek chrztu * KKK 1279
- odpuszczenie grzechu pierworodnego i wszystkich grzechów osobistych;
- narodzenie do nowego życia, przez które człowiek staje się przybranym synem Ojca, członkiem Chrystusa, świątynią Ducha Świętego;
- ochrzczony jest włączony w Kościół, Ciało Chrystusa, i staje się uczestnikiem kapłaństwa Chrystusa.
Przeczytaj:
Obrzędy chrztu świętego »
- Znak krzyża – wielokrotnie powtarzany i kreślony na czole dziecka przez rodziców i chrzestnych, aby zaznaczyć, że wszystko, czym człowiek się staje i w czym uczestniczy przez chrzest, dokonało się przez śmierć Chrystusa na krzyżu. Jest to zarazem znak przynależności do Niego.
- Czytane słowo Boże – zmierza do obudzenia wiary i do udzielenia odpowiedzi wiary, ponieważ chrzest jest “sakramentem wiary” i wejściem w życie wiarą.
- Namaszczenie olejem katechumenów – z położeniem ręki na głowie chrzczonego, oznacza zerwanie z grzechem i szatanem, które potem wyrażone jest głośno w obrzędzie Wyrzeczenia się zła przez neofitów lub rodziców i chrzestnych dziecka.
- Wyznanie wiary – potwierdza przynależność do wiary Kościoła, do którego chrzest wprowadza.
- Polanie wodą (lub zanurzenie w niej) – stanowiące istotę chrztu wraz ze słowami “Ja ciebie chrzczę, w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19): oznacza i urzeczywistnia śmierć ochrzczonego w Chrystusie dla zła i grzechu, a zmartwychwstanie z Nim do nowego życia dziecka Bożego.
- Namaszczenie krzyżmem świętym – ma związek z udzieleniem nowo ochrzczonemu daru Ducha Świętego i upodobnieniem go do Chrystusa Kapłana, Proroka i Króla.
- Nałożenie białej szaty oraz słowa “Przyobleczcie się w Chrystusa” (Ga 3, 27)
- Zapalenie świecy od Paschału – oznacza oświecenie przez Chrystusa i podjęcie zadania bycia światłem świata (Mt 5, 14)
- Modlitwa Ojcze nasz – jako modlitwa wszystkich dzieci Bożych, które mogą do Boga wołać Ojcze, jest ukazaniem związku chrztu i Eucharystii, jeśli chrztu udziela się poza Mszą Świętą. W przypadku chrztu niemowląt gorąco zachęca się rodziców i chrzestnych do przystąpienia do tej “uczty dzieci Bożych”, do której zobowiązali się doprowadzić swoje ochrzczone dziecko.
- Uroczyste błogosławieństwo nowo ochrzczonych, rodziców i chrzestnych oraz wszystkich zebranych kończy obrzęd chrztu i całej Mszy Świętej, zwanej u nas “chrzcielną”.
Szafarz chrztu
Chrztu udziela biskup, prezbiter lub diakon, a w nagłym przypadku gdy nie ma nikogo z powyższych – każdy człowiek, także niechrześcijanin, byleby miał intencję czynienia tego, co czyni Kościół.
Jan Paweł II o swoim chrzcie:
Z synowskim oddaniem całuję próg domu rodzinnego, wyrażając wdzięczność Opatrzności Bożej za dar życia przekazany mi przez moich Rodziców, za ciepło rodzinnego gniazda, za miłość moich najbliższych, która dawała poczucie bezpieczeństwa i mocy, nawet wtedy, gdy przychodziło zetknąć się z doświadczeniem śmierci i trudami codziennego życia w trudnych czasach.
Z głęboką czcią całuję też próg domu Bożego – wadowickiej fary, a w niej chrzcielnicę, przy której zostałem wszczepiony w Chrystusa i przyjęty do wspólnoty Jego Kościoła. W tej świątyni przystąpiłem do pierwszej spowiedzi i Komunii św. Tu byłem ministrantem. Tu dziękowałem Bogu za dar kapłaństwa i – już jako arcybiskup krakowski – tu przeżywałem swój srebrny jubileusz kapłański. Ile dobra, ile łask wyniosłem z tej świątyni i z tej parafialnej wspólnoty, wie jedynie Ten, który jest Dawcą wszelkich łask. Jemu, Bogu w Trójcy jedynemu, oddaję dziś chwałę na progu tego kościoła.
09 czerwca 2020 r.
PROSZĘ O PRZYGOTOWANIE PRACY: Przykazania Boże drogowskazem w wędrówce przez życie czy ograniczeniem przyjemności życia?
To ni ma być notatka ale opracowanie tematu.
Pracę proszę przesłać najpóźniej do środy na pocztę parafii.
Proszę o opracowanie wyjaśnienia 10 przykazań na podstawie filmików YouTube. Zapisanie tematu i notatek wyjaśniającej o czym mówi przykazanie i jakie są grzechy przeciw.
Tematy 5-6 do opracowania od 25 maja do 3 czerwca
Przykazanie VII i X
6. Temat: Poszanowanie własności prywatnej.
www.youtube.com/watch?v=iOmcVPch2pc
Przykazanie VI i IX
5. Temat: Powołanie chrześcijanina do życia w czystości.
www.youtube.com/watchv=Xxx8QrLaNbQ&list=PLKy7G_Q5ngna2o8YW3pdUveUIz7jGyBkV&index=3
Tematy 1-4 do opracowania do 22 maja
Przykazanie II –
- Temat: Szacunek wobec imienia Bożego
www.youtube.com/watch?v=oDBA5V8JiMc
Przykazanie III
2. Temat: Świętowanie dnia świętego
www.youtube.com/watch?v=cBOCVPbv9eM
Przykazanie IV
3. Temat: Miłość i cześć oddawana rodzicom
www.youtube.com/watch?v=RyOxYDbdXGc
Przykazanie V
4. Temat: Życiedarem Bożym
https://www.youtube.com/redirect?