Słowo Boże – VI Niedziela Wielkanocna

PIERWSZE CZYTANIE (Dz 15,1-2.22-29)

Dekret Soboru Jerozolimskiego

Czytanie z Dziejów Apostolskich.

Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci w Antiochii:
”Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni”.
Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, do Apostołów i starszych.
Wtedy Apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabas, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści:
”Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc wam zamęt w duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy powtórzą wam ustnie to samo.
Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!”.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 67,2-3.5.8)

Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi, *
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę, *
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.

Niech się narody cieszą i weselą, +
że rządzisz ludami sprawiedliwie *
i kierujesz narodami na ziemi.
Niech nam Bóg błogosławi, niech się *
Go boją wszystkie krańce ziemi.

DRUGIE CZYTANIE (Ap 21,10-14.22-23)

Miasto święte

Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła.

Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte, Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki a wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu pokoleń synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka.
A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. I miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą jest Baranek.

EWANGELIA (J 14,23-29)

Duch Święty nauczy was wszystkiego

Słowa Ewangelii według świętego Jana.

Jezus powiedział do swoich uczniów:
”Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.
To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat. Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.
A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie”.

ROZWAŻANIE

Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga.

Wyobraźmy sobie tę scenę.

Uniesieni niebiańską siłą wznosimy się ponad ziemię. Ponad nasze problemy, słabości, lęki. Czujemy wolność.

Widzimy na szczycie miasto. Wielkie miasto. Pełne przepychu, bogactwa, doskonałości. Święte. Bo jego architektem i budowniczym jest sam Stworzyciel- Bóg.

(…) Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu

Dziwne w nim latarnie. Jaspisowe. Wiązki światła rozszczepiają się jakoś inaczej. Piękniej. Jaśniej… 

Bo kamieniem tym sam Jezus!

Mają dobre źródło. Ciekawe skąd pochodzi?

Z niebios. Źródło to Ojciec-Bóg.

(…) A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka.

12 poziomów głębokości. Cóż za mocny fundament.

I każdy z nich ma swoje imię. A raczej imię tych Pierwszych, co ukochali Go.

Miłością niedoskonałą, ale aż po śmierć.

(…) I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły,

Któremu miastu nie potrzeba Słońca ani Księżyca?

Której wiosce? Jaka przestrzeń na Ziemi poradzi sobie bez nich?

Chwilowe zaćmienie tak, a zupełne uniezależnienie?

Czy to już zwycięstwo człowieka- kreatora swego losu?

A może to zupełnie inna jakość, nie ludzka, a boska?

Bo Słońcem Bóg …

 

Idealne miejsce dla każdego. Niezależne, bogate, bezpieczne.

Czyż nie chcemy w nim zostać?

Jednak musimy już wracać.

Ale wnet słyszymy:

Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was.

Czyli do zobaczenia?

Jeszcze tu wrócimy? Spotkamy się!

Będziemy żyć tą nadzieją.

 

Nadzieja ta urzeczywistnia się już teraz. Po części.

Bowiem już dziś tworzymy Nowe Jeruzalem.

Zstępujemy z tej wielkiej góry.

Ale już inni.

Przez chrzest. Kościół to nasza przestrzeń codziennego zbawiania.

Jeden dzień nas nie zbawi?

Być może.

Ale to nie my dotarliśmy do jego granic.

To nie nasze zabiegi. Nie nasze talenty. I nie nasze zasługi.

Bóg nie czeka na lepszy czas.

Sprawia to teraz! Że Nowe Jeruzalem zstępuje z nieba. Dla nas.

Byśmy nie zostali sami. By On nie został zapomniany. I Jego Miłość.

Kościół to Jego święte miasto. Z niezwykłymi latarniami umysłów, jaspisowymi sercami. Gdzie wola i nadzieja nie potrzebują słońca. Bogate, piękne. Z czystym powietrzem, dające chwilę wytchnienia. Nie bojące się grozy ani burzy, ni ataku. Bo ma wielki mur. I mocny fundament. Trudno go zniszczyć. Czy da się to zrobić kiedykolwiek? Ale ma też 12 bram. Czyli mogą wejść do niego ci, którzy jeszcze nie należą do jego mieszkańców. Którzy nie mają do niego praw. Ale można też z niego wyjść albo zostać usuniętym…

 

Ważne, że podstawą istnienia Kościoła, są Ci, co przed nami zostali wybrani. I budowali.

Bo by mogła powstać piękna budowla, mógł zostać zrealizowany wielki projekt, musi ktoś ten zamiar zacząć realizować, dopatrywać prace, sprawdzać stan faktyczny. Tak tworzy się hierarchia. Ktoś musi być na górze, by Ci na dole mogli być także. Ktoś musi być odpowiedzialny za prace, za całość. To ta rzecz konieczna, a dużo innych tylko dodatkiem.

Mówią nam o tym dzieje Soboru Jerozolimskiego i Dekret.

Słyszymy to w Pierwszym Czytaniu:

Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia

(…) Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc wam zamęt w duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili swe życie.

(…) Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. 

Dekret ten był odpowiedzią na pytania, które zrodziły się ze sporu:

Kiedy doszło do niemałych sporów i zatargów

Widzimy, że początki powstawania tego Miasta były trudne. Niby nie tak dawno od Wielkiej Nocy, a już rodziły się waśnie, własne interpretacje, nauki. I niepewność tych, co już weszli przez bramę. Jaka będzie nasza przyszłość. Paweł i Barnaba mówią tak, a drudzy głoszą co innego. Kogo mamy słuchać? Kto ma decydujący głos. W końcu oddano się pod osąd Apostołom i Starszym. I to ich decyzja była tą ostateczną. Kształtującą przestrzeń. Tworzącą Kościół powszechny! Nie tylko dla Narodu Wybranego. Dla obrzezanych.

 

Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy,
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech się narody cieszą i weselą,
bo rządzisz ludami sprawiedliwie
i kierujesz narodami na ziemi.

 

Nie wolno niepokoić półprawdami. Biada tym, co sieją zamęt w duszach mieszkańców! Nie można, bowiem, stać się budowniczym budowli już istniejącej.

Ale należy dbać o jej renowacje, przystosowywanie do zmieniającej się zewnętrznej rzeczywistości, zwanej światem. Aktualizować program, zmieniać wystrój wnętrz, ale tak, by nie zatracić istoty. Ulepszać, unowocześniać, by z jeszcze większą siłą docierać do potencjalnych gości, być może przyszłych mieszkańców tego Miasta. By odświeżać własną społeczność, by ożywiona duchowo mogła jeszcze bardziej wypełniać swoje przeznaczenie. I by lepiej odpierać atak nienawiści spoza murów.

Trudne do wykonania?

Być może.

To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

To Duch Święty jest naszą aktualizacją. Jest naszym animatorem niezbędnych zmian. A także obrońcą, tego co święte i niezmienne.

 Paraklet. Advocatus.

To nasz Pocieszyciel. Nasz obrońca.

 

Apostołowie to usłyszeli. I zapamiętali.

Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my

Pamiętajmy i my o tym. O Nim. Którego Zesłanie niedługo będziemy obchodzić.

 

Jezus nam zostawił też jedną cenną rzecz.

Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję.

Tak często słyszymy te słowa z ust Kapłana sprawującego Mszę Świętą. Ważny jest też czas tej wypowiedzi: przed samą Eucharystią.

A więc przed przyjęciem Jego Zmartwychwstałego Ciała należy nam się zastanowić, kogo jeszcze za mało kochamy. I z kim, w naszej mocy, powinniśmy odbudować zgodę. Pokój. Wyciągam rękę do Ciebie, Bracie i Siostro!

Ważne też, że nasza moc pojednania pochodzi od Tego, którego przyjmujemy, który sam jest Pokojem.

Tak więc, nie zostawił nas samych. Dał nam Ducha Pocieszyciela.

Nie zostawił nam wojny. Dał nam Pokój.

A my?

Czyż łatwiej, łatwiej, planetę zwaśnioną
Zeswoić z Tęczą Twórcy rozjaśnioną,
Lub upiąć w niebie gwiazdy nowej klamrą,
Niż serca ludzi – wpierw, nim ludzie zamrą?!

 

Słowa Cypriana Kamila Norwida, którego 23 maja obchodziliśmy 136. Rocznicę narodzin dla Nieba.

Czyż nie niosą w sobie prawdy?

Niestety wciąż za mało widzimy tę Białą Gołębicę w naszym życiu.  I za słabo się nią kierujemy. Stąd tak mało pokoju. W świecie i sercu Twoim.

Zaznał tego braku nasz wspaniały Wieszcz, choć jego braki wypełniał sam Duch. Dlatego ufam, że dobry Bóg wynagrodził mu wierność i zimno, i obojętność.

Bo Jezus sam przecież mówi w dzisiejszej Janowej Ewangelii:

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy.

Kto nie wypełnia nauki, ten nie miłuje. Nie słucha Ducha i brak u niego Pokoju.

 

 

Szósta Niedziela Wielkanocna to scena dla wielkiego wydarzenia w naszej lokalnej Antiochii. Bowiem to dzień wyjątkowy dla wybranych dziewczynek i chłopców z naszej parafii, którzy po raz pierwszy w pełni będą uczestniczyć we Mszy Świętej.

Otoczmy ich modlitwą, wspólnym westchnieniem do Boga w intencji ich samych i ich rodzin. W intencji Rodziców, którzy swoją decyzją we współpracy z Duchem Świętym oczywiście, przynieśli swoje małe pociechy kilka lat temu, by włączyć je do wspólnoty mieszkańców Nowego Jeruzalem.

 

Pierwsze życzenia dla Was, młodzi solenizanci, to słowa świętej Faustyny:

O Jezu utajony w Hostii, słodki Mistrzu mój i wierny Przyjacielu, o jak szczęśliwa dusza moja, że mam takiego przyjaciela, który mi zawsze dotrzymuje swego towarzystwa, nie czuję się samotna, chociaż jestem w odosobnieniu. Jezu – Hostio, znamy się – to mi wystarcza.

Oby stały się i Waszymi słowami. Jezu, znamy się. To nam wystarcza!

 

Pamiętam własną Pierwszą Komunię, która odbyła się równo 17 lat temu, także 26 maja, w Dzień Matki! Jakież to było przejmujące przeżycie.

I choć wtedy, jako dziecko, nie rozumiałam w pełni co się tak naprawdę dzieje, w jakim Misterium uczestniczę, Kogo przyjmuję do serca i jaki to będzie miało wpływ na moje życie, to jestem wdzięczna Bożej Opatrzności i Trójcy Przenajświętszej, która wtedy miała swoją Uroczystość.

Wdzięczna za przyjęcie do grona tych, którym ofiaruje się największy dar. Dar, który sprawia, że stajemy się częścią Nieśmiertelności.

17 lat to duża przestrzeń. I choć wiele się wydarzyło, dużo było upadków, trudności, przeszkód to Bóg ze mnie nie zrezygnował. Konsekwentnie prowadził mnie swoją drogą. Nie zawsze szłam po niej z przyjemnością, nie zawsze było lekko. Czasem zatrzymywałam się wyczerpana, zawiedziona. Moja wiedza i świadomość Prawd Wiary, dobrego wypełniania Przykazań z Góry Synaj i z Góry Błogosławieństw ewoluowała. Z dziecięcej podświadomości przeobraziła się w świadomość dojrzałego chrześcijanina. I z perspektywy lat widzę, że Bóg mnie naprawdę ukochał. I kocha. Miłość ta niestety nie chroni mnie od popełniania błędów, gdyż wolna wola czasem staje się pułapką. Ala najważniejsze to iść, zmagać się, powracać, oczyszczać się i umacniać. Słowem Bożym i Jego Ciałem! Miałam różne wątpliwości, mam wyrzuty wobec siebie. Ale naprawdę nigdy nie miałam wątpliwości i nie mam wciąż, że On istnieje. I że Jego Miłość przezwycięża wszystko, co słabe, grzeszne i niedoskonałe. I czyni wszystko na nowo: mocne, święte i doskonałe.

I za to niech będą dzięki, Panu!

Tak więc, życzę moim młodszym siostrom i braciom, byście byli pełni wdzięczności za ten wielki dar Pierwszej Komunii Świętej. Bo nie wszędzie dzieci znają Jezusa i nie wszędzie mogą Go przyjąć do serca.

Byście byli pełni wdzięczności Rodzicom i Dziadkom, którzy przyprowadzają ich do kościoła na Msze, którzy jako pierwsi nauczyli ich pacierza, którzy Was postanowili ochrzcić. I którzy, mam nadzieję, wciąż będą Was umacniać w wierze. W dalszym, bardziej dojrzałym życiu. By było ono bardziej świadome Boga.

I wtedy: Czcij ojca swego i matkę swoją!

Byście byli pełni wdzięczności tym, co uczą Was o Bogu i Jego Miłości, a więc przede wszystkim Księdzu Proboszczowi, a także pani Katechetce.

By Pierwsza Komunia Święta nie była celem samym w sobie, by dojrzewanie nie zmieniło perspektyw życia wiary, by przyszły Sakrament Bierzmowania nie był końcem Waszej drogi z Panem.

No i oczywiście by prezenty otrzymane od rodziny i przyjaciół nie przesłoniły Wam, drogie Dzieci, Prezentu, który nigdy nie wychodzi z mody, nie staje się bezużyteczny, nie wyblaknie, nie zepsuje się. Prezentu, dla którego Wy jesteście prezentem. Prezentu-Przyjaciela, wiernego, takiego od serca, który wybrał wasze czyste serca na swoje schronienie.

A więc chrońcie Go od zła i obojętności. Darzcie go piękną miłością.

Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.

By Wasi Rodzice pozwolili godnie Wam uczcić tę Uroczystość, by mieli na uwadze, że to Wasze Święto, a nie ich samych…

Życzę Wam także spotykania na swojej drodze wysłanników z Nieba i by zawsze w Was, jednak, zwyciężała wola Tego, Którego przyjęliście do serca.

A ten Biały Tydzień niech będzie wspaniale świętowaną okazją możliwości codziennej Komunii z Bogiem. Kontynuacją uroczystej Niedzieli, poświęconą wszystkim Mamom, bo dzień Waszej Pierwszej Komunii jest także Dniem Mamy. Pamiętajcie o nich. A zwieńczenie Białego Tygodnia wspaniałym świętowaniem Dnia Dziecka.

 

Jest na świecie piękna istota,

u której jesteśmy wiecznymi dłużnikami

 – matka.

Pamiętajmy i my, wszyscy parafianie, o naszych drogich Mamach, którym zawdzięczamy tak wiele. Tym żyjącym i tym zmarłym. Podziękujmy szczególnie za przekazanie wiary, bo nic cenniejszego nie mogły nam podarować.

Pamiętajmy także o Matce Boga, a więc i naszej Matce, Maryi!

Niech nas otacza swoim macierzyńskim płaszczem Miłości.

 

Rodzice powinni nie tyle starać się o to,

aby dzieciom pozostawić po sobie dobra,

ale żeby dzieci zostawić dobre.

 

I Norwid:

Przestrzeń pomiędzy pszenicznymi łanami a Hostią wypełnia trud człowieczych ramion i trud Wielkiego Piątku, na ołtarz – górę Przemienienia, schodzi Emmanuel – Bóg jest Z nami Kto potrafi tą prawdą żyć, kto osiągnie „całość żywota dojrzałego”, odchodzi z doczesności w wieczność „z tym królewskim wczasem i pogodą, / Z jakimi kapłan zamyka Hostię w ołtarzu.

 

 

26 maja 2019 roku to także “święto” demokracji i tych państw, które należą do Unii Europejskiej. Wybory do PE.

Wiemy, że Unia boryka się z wieloma trudnościami, szuka szczęścia tam, gdzie go brak. I tą nicością chce uszczęśliwiać innych na siłę. Wszyscy tworzymy tę wspólnotę, a więc na wszystkich spoczywa za nią odpowiedzialność. Nie uchylajmy się od tego obowiązku, skorzystajmy z tego przywileju.

Oto fragment Słowa Episkopatu Polski:

Jeszcze na kilka lat przed wstąpieniem Polski do Unii, dnia 3 czerwca 1997 roku Jan Paweł II w obecności pięciu prezydentów państw Europy Środkowej i Wschodniej mówił w Gnieźnie: „Bez Chrystusa nie można budować trwałej jedności. Nie można tego robić, odcinając się od tych korzeni, z których wyrosły narody i kultury Europy i od wielkiego bogactwa minionych wieków. Jakże można liczyć na zbudowanie «wspólnego domu» dla całej Europy, jeśli zabraknie cegieł ludzkich sumień wypalonych w ogniu Ewangelii, połączonych spoiwem solidarnej miłości społecznej, będącej owocem miłości Boga?”

Mając na uwadze to papieskie nauczanie, lepiej możemy zdać sobie sprawę z tego, jak wielka odpowiedzialność na nas spoczywa w obecnym momencie naszej najnowszej historii. Dlatego bardzo zachęcamy Was, Drodzy Siostry i Bracia, do wzięcia udziału w wyborach do Parlamentu Europejskiego i głosowania zgodnego z właściwie ukształtowanym sumieniem.

 

A w naszym wyborze kierujmy się m.in. słowami samego Jezusa:

Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich.

 

Bracia i Siostry,

Pełnego radości i pokoju Tygodnia,

Z wdzięcznością, przypomnijmy sobie własne Pierwsze Komunie Święte!

Z Bogiem w sercu i na ustach!

 M.P.